ΤΟ ΘΑΥΜΑΣΤΟ

tBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEifM6AEky12SZRzfBqjYNOi1CumPNN4jdn6fvlw70FBDfWbMX0x9VDeumZBN6oRqvVuAN2boO364Kq_WMQqhYPds-aBTbD_4uZ5o5EMWlNV1Vc-B5XTdxx8yiwu2qTxGUuS4MsDJanPGuov/s1600/065.JPG">



Στις 23 Αυγούστου, ημέρα απόδοσης της εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, βρεθήκαμε στο Οίτυλο ,στη Παναγία των Βράχων, ένα εκκλησάκι σχετικά ευρύχωρο για ξωκλήσι και μάλιστα τέτοιου τύπου. Η μία πλευρά της εκκλησίας είναι κτισμένη και οι υπόλοιπες τρείς και η σκεπή αποτελούνται από ένα συμπαγή βράχο. Χαμηλότερα σχεδόν κατακόρυφα, προβάλει ο τρούλος της Μονής Ντεκούλου και ακόμη χαμηλότερα απλώνεται μαγευτικά ο κόλπος της Τσίπας. Η ακολουθία είχε εισέλθει στη Λειτουργία, όταν φτάσαμε. Έμεινα έξω από το εκκλησάκι στο στενό διαδρομίσκο, κολλημένος στο τοίχο να προστατευτώ από τον ήλιο. Την ημέρα εκείνη άκουσα ένα άσχημο και συγχρόνως ένα αγγελικό Χερουβικό. Ένας ευλαβής αλλά άσχετος με τη ψαλτική χριστιανός, άρχισε να ψέλνει <<Οι τα Χερουβίμ μυστικώς εικονίζοντες…>>. Ενώ πρόφερε <<τα Χερουβίμ>> ακούστηκε ένα φτερούγισμα και συγχρόνως μια αγγελική φωνή άρχισε το δικό της Χερουβικό. Επάνω στο βράχο που είναι και η στέγη της εκκλησίας, καθόταν ένας φτερωτός άγγελος, από αυτούς που έχουν πληθύνει τα τελευταία χρόνια στα χωριά μας και έψελνε παράλληλα με τον ψάλτη και μέχρι την έξοδο του ιερέως με τα Άγια. Ήταν ένας μπρούσκλιας (τσοπανάκος). Ήθελε να διορθώσει τον ψάλτη; Ήθελε να μας μεταφέρει στη διάσταση των Χερουβίμ; Τυχαίο; Ότι κι αν ήταν η στιγμή ήταν θεϊκή.