ΕΙΣ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ 4ον

                                                                            ΟΡΙΑ

                           Υπάρχει κάποιος στίχος του Βερλαίν που ποτέ πια δεν θα θυμηθώ,

                             Υπάρχει μια οδός γειτονική που απαγορεύτηκε στα βήματα μου,

                                  Υπάρχει ένας Καθρέφτης που με κοίταξε για ύστατη φορά,

                          Υπάρχει μια πόρτα που έκλεισε μέχρι και τη συντέλεια του κόσμου.

                                            Ανάμεσα στα τόσα μου βιβλία στη βιβλιοθήκη

                                                        (στέκομαι τώρα και τα κοιτάω)

                                            Υπάρχει κάποιο που ουδέποτε θ' ανοίξω πια.

                                                  Αυτό το καλοκαίρι κλείνω τα πενήντα:

                                                  Ο θάνατος με ροκανίζει ασταμάτητα

                                                                                           Χόρχε Λουίς Μπόρχε
                                                                          (Απόδοση στα Ελληνικά Χρίστος Γούδης)

 Ανδρέας Στρατέας, Κούλα Κατσαρέα-Στρατέα

Λυγίζει η βέργα τ' ουρανού,θόλος της κάμαρας μου,/ κι ορθός στη γη το μεγαλειό  φορώ της συμφοράς μου/ και σέρνω του θανάτου τη στροφή.    Νικηφόρος   Βτεττάκος

Ηλίας Τζουανάκος  σύζ Μεταξίας Μ. Μωρακέα

 Νικολαρέας Πελοπίδας, Κλειώ

      Βαρύς στη γη σωριάστηκα χωρίς να γονατίσω/ κι ως τη στιγμή που ακούμπησα στην πέτρα αυτή να σβήσω,/ δεν κοίταξα τον ήλιο κανενού.   Νικηφόρος  Βρεττάκος

 Κλειώ Βασ. Νικολαρέα σύζ. Πελοπίδα

                                       Αντώνιος Ηλ. Δραγωνέας, παπα-Μιχαλης Μωρακέας

 Γλυκά τα χέρια απλώνοντας, στο τάφο θα ξαπλώσω,/καθώς στης γης την αγκαλιά ξαπλώνεται ο ωκεανός,/

                                                        Σταυρούλα Μωρακέα (παπαδιά)

                                                              Πέτρος Δημ. Δραγωνέας

 γαλήνιος, διάφανος, πλατύς, απέραντος, βουβός,/ γλυκά τα χέρια απλώνοντας στον τάφο θα ξαπλώσω./

                                                              Σωτήριος Α. Μωρακέας

                                                                 Βάσος Ι. Κατσαρέας

γλυκά τα χέρια απλώνοντας στον τάφο θα ξαπλώσω,/ και τις γαλήνιες άκρες μου θ' αγγίζει ο ουρανός. Νικηφόρος  Βρεττάκος

                                                         Σοφία Νικολαρέα (Μήτσαινα)

                                                              Πότης Κων. Αρκουδέας

Μα η σκοτεινή οροσειρά του Ταϋγέτου/άκαμπτη και ζωντανή/σαν παραταγμένος θάνατος/ φρουρεί μες στα σύννεφα το σιωπηλό μου ερμητήριο/ αναφέροντας στους ουρανούς/ όταν δύει ο ήλιος/ την κατάσταση του εκπτώτου

                         Παύλος Ν. Νικολαρέας (κατόπιν παπα-Παύλος), Παναγιώτης Φ. Κατσαρέας

                                     Αφροκόμη Σαρ. Πετροπουλέα, Βενετσιάνα Πετροπουλέα

Ποτέ δεν ακούστηκαν τόσο καθαρά/ τα τρυφερά βελάσματα των άσπρων/ αρνιών απ' τον παράδεισο σ'όλη τη γη!    Νικηφόρος   Βρεττάκος

Βενετσιάνα Πετροπουλέα, Μαρία Κατσαρέα (Φώταινα), Κατερίνα Ανδροβιτσανέα (Λωνιδόνυφη) Λεωνίδας Ν. Ανδροβιτσανέας

                                                               Φώτιος Σαρ. Μωρακέας .

Παιδί μου! αχ πως άργησες, και τώρα εμείς αργούμε,/ και τώρα εμείς επήγαμε σ' αγύριστο ταξίδι!/

                                                           Ανδρέας Λ. Πετροπουλεας

Πάρε λιβάνι και φωτιά κι έλα χαιρέτισε μας /

                                                              Μιχάλης Ν. Πετροπολέας

παίρνει λιβάνι και φωτιά,και το σταυρό μαζί του,/ κι απάνω σε δυο μνήματα τ' άσπρα μαλλιά του σέρνει.   Αργύρης   Εφταλιώτης

Κώστας Νικ. Πετροπουλέας, Πέτρος Κων. Αρκουδέας, Νίκος Παν. Μικολαρέας, Ηλίας Πέτ. Κατσαρέας

                                                           Νικόλαος Ανδ. Κατσαρέας

Αγάπης και χαράς ανέτειλ' ώρα,/ και συ χλωμή ξανθή και μαυροφόρα, το πρόσωπο σου νεκρική λαμπάδα,/μ' επιταφίου μαρμάρου την ασπράδα,/το πρόσωπο σου κρίνο μαραμένο,/πως έφεξε  κι εσώθη το θλιμένο,/.../

                                                          Αθηνά Γ. Παναγέα- Δρόσου

Εις ένα μνήμα αγνώριστον μικρού κοιμητηρίου/ δεν θέλω να το βλέπωσιν ακτίνες του ηλίου,/μηδέ κυπάρισσος σκαιά, μηδέ απεχθής ιτέα/να το σκεπάζει, καταιγίς ας το κτυπά βιαία!/

                                                          Βαγγέλης Μιχ. Καράμπελας

και δεν ποθώ θυμίαμα,δεν θέλω ψαλμωδίαν./ Να έλθης μόνον σε ζητώ, μίαν θαμβήν πρωίαν,/ να βρέξεις μ' ένα δάκρυ σου το διψασμένο χώμα,/κι ας σβήση με το δάκρυ σου και τ' όνομα μου ακόμα...     Αλέξανδρος   Παπαδιαμάντης

                                                           Μαρία Κάτσαρέα (Φώταινα)

                                            Φρόσω Μωρακέα σύζ. Νικολάου Κυρ. Μωρακέα

Όταν η δόλια μάνα μου τον κόσμο παρατούσε,/με πήγαν κι εγονάτισα, μικρό πουλί , μπροστά της,/ την τελευταία της πνοή ο χάρος ερουφούσε,/ κι έμενε μόνο θλιβερή, σαν κάτι να ζητούσε/η υστερνή ματιά της./

                                              Γιώργος και Φάνης παπα-Ανδρέα Αρκουδέας

Και απο τότε ο,τι θωρώ και σ' ό,τι σταματήσω/ το κουρασμένο βήμα μου, πικρής ζωής διαβάτης,/σα μάνα θα τ' αγκαλιαστώ και θα το αγαπήσω,/ γιατ' είναι μες στα μάτια μου, όσο να ξεψυχήσω/ η υστερνή ματιά της.   Κωστής   Παλαμάς

                                                            Πέτρος Λ. Πετροπουλέας

Κι από το πρώτο μάρμαρο κι από το πρώτο μνήμα/ ακούω φωνή που χύνεται κι ακούω φωνή που λέει:/ -Εμέ Δεξίλεω με λένε. Εγώ είμαι της Αθήνας το παιδί το αγένειο παλληκάρι.  Κωστής   Παλαμάς

                                                              Μαρία Λ. Πετροπουλέα

 Βασιλική Μωρακέα (Φώταινα)

Όλων τις πλάκες, χέρι μου θαυματουργό, τις κύλησες,/ κι ανάστησες τις λυγερές και πήρες τις ωραίες,/ κι είχαν τα φτωχομνήματα βυζαντινές βασίλισσες,/ κι οι πλούσιοι τάφοι είχαν απλές παιδούλες Ταναγραίες.   Κωστής   Παλαμάς

 Πέτρος Σαρ. Πετροπουλέας

 Σωτήριος Μωρακέας, παπα-Παύλος Νικολαρέας, Γεώργιος Ν. Κατσαρέας, Μαργαρίτα Γ. Παναγέα, Όλγα Καράμπελα σύζ. Ευαγγ'ελου

Άφτιαστο κι αστόλιστο/ του Χάρου δε σε δίνω./ Στάσου με τ' ανθόνερο τη δίψα σου να πλύνω.   Κωστής   Παλαμάς

 Μήτσος Κυρ. Μωρακέας, Βούλα Μωρακέα-Νικολαρέα, Σωτήριος Μωρακέας

 Νίκος Χαρ. Πετροπουλέας,Πέτρος Στ. Νικολαρέας

Άνθη ,ω νεκρολούλουδα,/ χυμένα ολόγυρα του,/ ειστ' εσείς  τα ονείρατα/ του ύπνου του θανάτου;   Κωστής   Παλαμάς

 Μαρία Κοράλη (Κυριάκαινα)

 Πολυτίμη Σαρ. Πετροπουλέα, Παγώνα Κατσαρέα σύζ. Γεωργίου

Στο δροσάτο μνήμα σου / κι απάνω του και γύρω/τίποτα το ξεχωριστό/ λουθλούδι δε θα σπείρω.   Κωστής   Παλαμάς

 Όλγα Καράμπελα συζ. Ευαγγέλου

 Γεώργιος Μ. Νικολαρέας

Όσο που το θάνατο /απάντησες μια μέρα..../τόνε σφιχταγκάλιασες,/ τον πήρες για πατέρα.        Κωστής   Παλαμάς

 Αντώνιος Αρκουδέας, Πέτρος Πετροπουλέας, Κούλης Κωνσταντινέας(σύζ. Πηνιώς Κατσαρέα), Νικόλαος Δραγωνέας, παπα-Μιχάλης Μωρακέας, παπα-Ανδρέας Αρκουδέας

 Αφρούλα Γ. Νικολαρέα με το σύζυγο της Σωτήρη

Την ώρα την υπέρτατη όπου θα σβεί το φως μου/ αγάλια-αγάλια ο θάνατος, ένας θα είναι εμένα/ ο πιό τρανός καημός μου/

 Σταύρος Π. Ανδροβιτσανέας

Ο πιό τρανός καημός μου/ θα είναι πως δε δυνήθηκα μ' εσέ να ζήσω , ω πλάση/ πράσινη, απάνω στα βουνά,στα πέλαγα στα δάση,/

 Γεώργιος Θ. Νικολαρέας, Μήτσος Χ. Νικολαρέας, Ηλίας Θ. Νικολαρέας

θα είναι πως δε σε χάρηκα,σκυφτός μες στα βιβλία,/ ω φύση, ολάκερη ζωή κι ολάκερη σοφία/

 Μήτσος Χρ. Νικολαρέας

Οι λογισμοί με φέρνουν/ όπου σκόρπια, αξεχώριστα, όπου αντάμα,/ στις ακροποταμιές και στα χαράκια/ στα χιόνια του βουνού, στου ήλιου το κάμα/ ριμμένα τα κορμιά για τα κοράκια./ Νεκροί αλειτούργητοι, σαν ανταμώνω/ στης σκέψης τα φτερά και τα σαράκια.   Κωατής   Παλαμάς

 Παπα-Ανδρέας Αρκουδέας

 Ντίνος Θεοφ. Μικολαρέας

Νεκρός κι ακόμα φοβερός με τ' άρματα στα χέρια.   Κωστής Παλαμάς

 Γεώργιος Θεοφ. Νικολαρέας

Και στην άκρη της ζωής, που σβην' η μέρα/ -με σκυφτό το νου μπροστά μου το θωρώ-/ το άσπρο μνήμα του καλού μου του πατέρα,/ με της μάνας μου τον ίσκιο στο πλευρό. Μιχαήλ Αργυρόπουλος

                        Παπα- Παύλος Νικολαρέας, Μητροπολίτης Γυθείου και Οιτύλου Σωτήριος

                                Πελοπίδας Πέτ. Νικολαρέας, Φάνης παπα-Ανδρέα Αρκουδέας

Ιδανικές φωνές κι αγαπημένες/ εκείνων που πεθάναν, ή εκείνων που είναι για μας χαμένοι σαν τους πεθαμένους./

                                                       Παναγιώτης Σωτ. Ανδροβιτσανέας

Κάποτε μες στα όνειρα μας ομιλούνε,/ κάποτε μες στη σκέψη τες ακούει το μυαλό./

                                                                 Πιέρος Πέτ. Παναγέας

 Και με τον ήχο των για μια στιγμή επιστρέφουν/ ήχοι από την πρώτη ποίηση της ζωής μας/ σα μουσική, την νύχτα, μακρινή, που σβήνει.   Κωνσταντίνος   Καβάφης

                                                                 Πότης Πέτ. Παναγέας

Απάνω από το μνήμα μου στήσετε ένα σταλίκι/ περίψηλο σαν έλατο και στη κορφή κρεμάστε/ την πλιό τρανή καρδάρα μου, να δείχνει ποιού είναι το μνήμα./

                                                         Πελοπίδας Πέτ. Νικολαρέας

 Κι αν μάθει η δόλια μάνα μου κι έρθει τη στρούγκα -στρούγκα/ και σας εβρεί με τα λερά, για μένα αν σας ρωτήσει/ μην πείτε πως απέθανα,τι μ' εχει μοναχό της,/ μα ειπείτε ότι σας λέρωσεν η αναλαξιά κι ο κούρος,/ να ειπείτε ότι με ζήλεψαν τη λεβεντιά οι νεράιδες/ και στα παλάτια τους συχνά τα ερημικά με παίρνουν.   Κώστας   Κρυστάλης

                                     Φίλιππος Λαζαρόπουλος  σύζ. Κανέλλας Ανδ. Μωρακέα

Λες θανάτου αγέρι πνέει εδώ γύρω,/ λες κοιμητήρι έγινε το περιβόλι/κι είναι σα νεκρολούλουδα τα κρίνα/ κι είναι σα νεκροστέφανα τα ρόδα...    Κώστας   Χατζόπουλος

                                       Κώστας Μιχόπουλος συζ. Δήμητρας Ανδ. Μωρακέα

                                                              

Να βγείτε από τα μνήματα χτυπώ,/ να ρθείτε πάλι στο δικό μου πλάγι/ ..../ και θέλω τώρα κάτι να σας πω.   Μιλτιάδης   Μαλακάσης

                                                                 Πέτρος Γ. Παναγέας

 Τέλης Π. Πετροπουλέας

Θάψτε με δίχως δάκρυα και δίχως μοιρολόγια,/ τουφέκια να μου ρίχνετε τραγούδια να μου λέτε.        Κώστας Κρυστάλλης