ΕΙΣ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ 25ο
'Οποιος δεν άκουσε τις γυναίκες σου να θρηνούν, δεν μπορεί να κηρύξει από το Όρος.
Οι μαύρες μαντήλες τους όταν πορεύονταν, συννεφιάζανε τον ορίζοντα.
Και δεν ήταν Ανάσταση μήτε γιορτή τ' Αη Γιωργιού, χωρίς να μοιρολογούν τον Εσταυρωμένο που πριν λίγο χόρευε.
Είχαν μέσα τους αλμυρή πολυπλάνταχτη θάλασσα, να προφτάνουνε τις ανάγκες τους.
Γιατί από τον Άδωνι ως τον Ιησού, τον Λιάκο της Πίνδου ως τον Πέτρο της Λιάκουρας, στρατιές στρατιών μέσα στ' άγιο κατατέθηκαν χώμα σου.
Κι ακούγονταν οι πέτρες που ράγιζαν γύρω τους.
Και λυγούσαν τα δέντρα μι' από δω, μι' από κει συνοδεύοντας τον αχό των δαρμών τους με τις κινήσεις τους.
Και σχηματίζεται ο θρήνος τους στον ορίζοντα στερνά.
Κι αντιβούϊζε εκείθε κ' οι παρόχθιες σκηνές των αγγέλων ταράζονταν. Νικηφόρος Βρεττάκος
Παναγιώτα Μωρακέα-Μαργέλη
Η ψυχή μου ψηλότερα φέρεται/ επί των υδάτων του σύμπαντος
Νικηφόρος Βρεττάκος
Κι' ενώ στη μια παλάμη μου πάνω αναπαύεται ένας/μικρός Χριστός, με τ' άλλο μου χέρι κρατώ μι' αχτίδα/ και γράφω με αίμα και φωτιά πάνω στη Γη: "Αδελφοί μου!/ μια λέξη μόνο είναι η κορφή και η ποίηση και η γνώση.../ Και γράφω στα τετράδια μου μόνο αυτό: "Αγάπη". Νικηφ. Βρεττάκος
Μη με ρωτάς καλέ μου αητέ, μη με ξετάζεις ήλιε μου./ Ρίχτε στο δρόμο σύννεφα να μη γυρίσω πίσω. Νικηφόρος Βρεττάκος
Θα το δεχούμουνα να αδειάσω την/ κουβά-κουβά την άρμη της Κασπίας/ φτάνει να πίστευα πως ζεις. Άρης Αλεξάνδρου
Ποτίτσα σύζ. Πέτρου Αρκουδέα
Τους λόφους παίρνει η νεκρική πομπή και κατεβαίνει/ μες στην ομίχλη. Ανάμεσα στα δέντρα. Νικηφ. Βρεττάκος
Σώθηκε η δύναμη που με εξυπνούσε!/ γέρνω στο μνήμα μου σιγά-σιγά
Χρύσα Βασιλείου
Οι τρεις ετοιμάζουν τα ρούχα μου. η τέταρτη κλαίει./ Είναι αλήθεια λοιπόν πως έρχεται ο θάνατος;/ Αυτό το στεφάνι με τ' άσπρα λουλούδια για ποιόν το ετοιμάζετε; Νικ. Βρεττάκος
Δήμητρα Μωρακέα-Ανδρέου
Γλυκά τα χέρια απλώνοντας, στον τάφο θα ξαπλώσω/ καθώς στης γης την αγκαλιά ξαπλώνει ο ωκεανός. Νικ. Βρεττάκος
Αφήνοντας τώρα τα πνεύματα/-τους ξερόβραχους της πατρίδας μου-/και την κορυφή του Ταϋγέτου/που μου δίδαξε το ύψος,/ήλιε μου/φεύγω/χωρίς μοίρα και χωρίς πατρίδα, ελπίζοντας/ στους απογόνους αυτών που σημείωσαν/ στη διαθήκη τους την Ελλάδα,/γιατί είμαι από πέτρα κι εγώ, ένα άνθος/μια σπίθα μια κραυγή της. Νικηφόρος Βρεττάκος
Πέτρος Π. Παναγέας
Κατά μήκος του ποταμού/ που κατεβαίνει στην κοιλάδα,/ δίπλα στις λεύκες που σου νανουρίζουν/ τη λύπη, γράψε στο νερό/ τ' όνομά μου: Ελπίδα, τ' όνομά μου: Αγάπη, τ' όνομά μου Σιωπή. Νικ. Βρεττάκος
Επάνω σ' ένα σύννεφο ακουμπάω/ το φορτίο/ των αποσκευών μου/ και του κουρασμένου σώματός μου/ Θαυμάσιος τόπος, όπου φτάνω πρώτη μου φορά./Κοιτάζω ολόγυρα./Λοιπόν/ ετούτη η επιφάνεια η καλοσυγυρισμένη/ ο πολυύμνητος είναι ουρανός./ Θα δούμε.
Μαγιακόβσκι μετάφρ. Γιάννης Ρίτσος
Αθηνά Κοράλλη-Μανούσακα
Κατά μήκος του ποταμού/που καΤεβαίναι στην κοιλάδα,/δίπλα στις λεύκες που σου νανουρίζουν/ τη λύπη, γράψε στο νερό/ τ' όνομά μου: Ελπίδα, τ' όνομά μου: Αγάπη, τ' όνομά μου: Σιωπή. Νικηφ. Βρεττάκος
Μαρία Π. Κατσαρέα
Καλά μου σταυραδέρφια μου, μην κλαίτε που πεθνήσκω,/ πάρετε το κουφάρι μου, βάλτε με στο κιβούρι,/ στολίστε το με λούλουδα της γης μ' ανθούς του Μάη/ και θάψτε το σε μια κορφή περίβλεπτη μεγάλη,/ για ν' αγναντεύω τα βουνά, τα χειμαδιά να βλέπω,/ να δέχομαι την άνοιξη εσάς και τα κοπάδια. Κώστας Κρυστάλλης
Νίκων Κ. Αρκουδέας
Όλα ήταν για μας./ Για σένα δεν είχε τίποτα ο κόσμος./ Για μας τα λουλούδια κ' η θάλασσα/ικ τα τραγούδια και η Λαμπρή. Νικ. Βρεττάκος
Χρυσάνθη Νικολαρέα-Τσαμπτίρη
"Εν αρχή ην η αγάπη" μελωδούσε γεμίζοντας / το γυμνό σου δωμάτιο μια παράξενη άρπα/ καθώς σ' έπαιρνε ο ύπνος και τι χέρι σου, κρύο,/ σαν κλωνί λεμονιάς σε νεκρό, αναπαυόταν στο στήθος σου. Νικ. Βρεττάκος
Ανδρέας Στάμος
Τι του κρυφοπαράγγειλαν, τι του είπαν, τι του μήνυσαν,/ κι άξαφνα χωρίς σύννεφα συννέφιασε ο Ταΰγετος/ κι αητός δεν τον παρηγορεί, ήλιος δεν τον ζεσταίνει. Νικ. Βρεττάκος
Σωτήρης Ι. Κοράλης (Sam Kolareas)