Εγώ τι είμαι; ένα θραύσμα παλαιών αμαρτιών,
Ένα ακόντιο πεσμένο στο χορτάρι,
Έχει πεθάνει ο Ατρείδης, ο κοίρανος όλων των εθνών,-
Κι εγώ ένα σκουλήκι τιποτένιο, είμαι ακόμα ζωντανός.
Νικολάι Γκουμίλεφ
Μονάχος βγαίνω για το δρόμο,/Μες στην ομίχλη το λιθόστρωτο λαμποκοπά./Γαλήνια η νύχτα, η ερημιά τον Θεό ακούει,/ Τ' άστρα, το ένα με τ άλλο συζητά.
Όλα είν' θαυμάσια στα ουράνια!/Κοιμάται η γη μέσα σε πέπλα γαλανά.../ Γιατί να νοιώθω τόση θλίψη, τόση στεναχώρια;/ Τι περιμένω; Γιατί λυπάμαι στ' αληθινά;
Δεν περιμένω απ' τη ζωή τίποτε άλλο,/ Και δε λυπάμαι για το παρελθόν./ Ζητώ μονάχα ελευθερία και ειρήνη./ Τη λησμονιά για να 'βρω, ν' αποκοιμηθώ...
Όχι όμως τον ύπνο τον ψυχρό μέσα στο μνήμα:/ Αιώνια θα 'θελα να κοιμηθώ,/ Έτσι ώστε μέσα μου η ζωή να μείνει,/ Ανάλαφρα την αναπνοή μου να αισθανθώ.
Έτσι ώστε για την αγάπη μέρα νύχτα,/ Να τραγουδά στ' αυτιά μου μια φωνή γλυκειά,/ Και μια βελανιδιά που ζει αιώνια,/ Θροΐζοντας να μου κρατάει συντροφιά. Μιχαήλ Λέρμοντωφ
Να πεθάνεις όπως οι διψασμένοι οι κορυδαλλοί/ στο δρόμο τους προς τον αντικατοπτρισμό
Μα να μη ζήσεις κλαίγοντας/ σαν τυφλωμένη καρδερίνα. Τζιουζέπε Ουνγκαρέττι
Αύριο την αυγή, την ώρα που η χώρα ντύνεται λευκή,/ Θα φύγω. Βλέπεις το ξέρω πως με περιμένεις./ Θα πορευτώ μέσ' από δάση και βουνά,/ δεν μπορώ πια να μένω από σένα μακριά.
Θα προχωρώ τα μάτια στις δικές μου σκέψεις καρφωμένα,/ Χωρίς τίποτε να βλέπω πουθενά, χωρίς ν' ακούω θόρυβο κανένα,/ Άγνωστος, μόνος, πλάτες σκυμμένες, τα χέρια σταυρωμένα,/ Θλιμμένος, και η μέρα νύχτα γιναμένη για μένα.
Δεν θα κοιτώ ούτε το χρυσάφι του απογεύματος που πέφτει,/ Ούτε τα πλοία που κατηφορίζουν στο Αρφλέρ με φουσκωμένα τα πανιά,/ Κι όταν θα φτάσω, θ' αποθέσω στον τάφο σου επάνω/ ΄Ενα μπουκέτο πράσινα πουρνάρια και ρείκια ολάνθιστα πολλά. Βίκτωρ Ουγκώ
Τα ποιήματα είναι από το βιβλίο του Χρίστου Γούδη "Τα ωραιότερα ποιήματα του κόσμου"
