ΕΙΣ  ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ 25ο

'Οποιος δεν άκουσε τις γυναίκες σου να θρηνούν, δεν μπορεί να κηρύξει από το Όρος.

Οι μαύρες μαντήλες τους όταν πορεύονταν, συννεφιάζανε τον ορίζοντα.

Και δεν ήταν Ανάσταση μήτε γιορτή τ' Αη Γιωργιού, χωρίς να μοιρολογούν τον Εσταυρωμένο που πριν λίγο χόρευε.

Είχαν μέσα τους αλμυρή πολυπλάνταχτη θάλασσα, να προφτάνουνε τις ανάγκες τους.

Γιατί από τον Άδωνι ως τον Ιησού, τον Λιάκο της Πίνδου ως τον Πέτρο της Λιάκουρας, στρατιές στρατιών μέσα στ' άγιο κατατέθηκαν χώμα σου.

Κι ακούγονταν οι πέτρες που ράγιζαν γύρω τους.

Και λυγούσαν τα δέντρα μι' από δω, μι' από κει συνοδεύοντας τον αχό των δαρμών τους με τις κινήσεις τους.

Και σχηματίζεται ο θρήνος τους στον ορίζοντα  στερνά.

Κι  αντιβούϊζε εκείθε κ' οι παρόχθιες σκηνές των αγγέλων ταράζονταν.   Νικηφόρος Βρεττάκος

                                 Σταύρος Κων. Πετροπουλέας  

Θα το δεχούμουνα να αδειάσω την/ κουβά-κουβά την άρμη της Κασπίας/ φτάνει να πίστευα πως ζεις.   Άρης Αλεξάνδρου             

                              Ποτίτσα σύζ. Πέτρου Αρκουδέα

Τους λόφους παίρνει η νεκρική πομπή και κατεβαίνει/ μες στην ομίχλη. Ανάμεσα στα δέντρα.  Νικηφ. Βρεττάκος

                         Μαρία σύζ. Σταύρου Ανδροβιτσανέα

              Σώθηκε η δύναμη που με εξυπνούσε!/ γέρνω στο μνήμα μου σιγά-σιγά

                                         Χρύσα Βασιλείου

Οι τρεις ετοιμάζουν τα ρούχα μου. η τέταρτη κλαίει./ Είναι αλήθεια λοιπόν πως έρχεται ο θάνατος;/ Αυτό το στεφάνι με τ' άσπρα λουλούδια για ποιόν το ετοιμάζετε;  Νικ. Βρεττάκος

Βούλα σύζ. Λουκά Πετροπουλέα

Την περιμένουν η Χριστοφίλη κι η Αρχόντω/ με τα λιόπανα και τις σκαλωσιές/ να πιάσουν σειρά και οι τρεις/ να πιάσουν να μαζεύουν τις πικρές ελιές του κάτω κόσμου,/να πιάσουν τραγουδώντας σιγαλά με τις μεταξωτές φωνές τους/ μη ιδεί τα μάτια τους θολά και τις μαλώσει ο Χάρος.  Νικηφ. Βρεττάκος

                                Δήμητρα Μωρακέα-Ανδρέου

Γλυκά τα χέρια απλώνοντας, στον τάφο θα ξαπλώσω/ καθώς στης γης την αγκαλιά ξαπλώνει ο ωκεανός.   Νικ. Βρεττάκος

                              Δωροθέα Πετροπουλέα-Μπογέα

Αφήνοντας τώρα τα πνεύματα/-τους ξερόβραχους της πατρίδας μου-/και την κορυφή του Ταϋγέτου/που μου δίδαξε το ύψος,/ήλιε μου/φεύγω/χωρίς μοίρα και χωρίς πατρίδα, ελπίζοντας/ στους απογόνους αυτών που σημείωσαν/ στη διαθήκη τους την Ελλάδα,/γιατί είμαι από πέτρα κι εγώ, ένα άνθος/μια σπίθα μια κραυγή της.   Νικηφόρος Βρεττάκος

                                       Πέτρος Π. Παναγέας

Κατά μήκος του ποταμού/ που κατεβαίνει στην κοιλάδα,/ δίπλα στις λεύκες που σου νανουρίζουν/ τη λύπη, γράψε στο νερό/ τ' όνομά μου: Ελπίδα, τ' όνομά μου: Αγάπη, τ' όνομά μου Σιωπή. Νικ. Βρεττάκος

                      Σωτήρης Δ. Νικολαρέας

Ωστόσο λίγο-λίγο παίρνω της συνήθειες τ' ουρανού./ Πηγαίνω με τους άλλους νάϊδω/ μη κι έφτασε κανείς καινούργιος/ "Α, εσύ!"/ "Καλημέρα ..."         Μαγιακόβσκι μτφρ. Γ. Ρίτσος 

                                                                                Γεώργιος Θ. Παναγέας

Επάνω σ' ένα σύννεφο ακουμπάω/ το φορτίο/ των αποσκευών μου/ και του κουρασμένου σώματός  μου/ Θαυμάσιος τόπος, όπου φτάνω πρώτη μου φορά./Κοιτάζω ολόγυρα./Λοιπόν/ ετούτη η επιφάνεια η καλοσυγυρισμένη/ ο πολυύμνητος είναι ουρανός./ Θα δούμε.

                                                              Μαγιακόβσκι μετάφρ. Γιάννης Ρίτσος

                             Αθηνά Κοράλλη-Μανούσακα

Κατά μήκος του ποταμού/που καΤεβαίναι στην κοιλάδα,/δίπλα στις λεύκες που σου νανουρίζουν/ τη λύπη, γράψε στο νερό/ τ' όνομά μου: Ελπίδα, τ' όνομά μου: Αγάπη, τ' όνομά μου: Σιωπή. Νικηφ. Βρεττάκος

                                   

                                                Μαρία Π. Κατσαρέα

Καλά μου σταυραδέρφια μου, μην κλαίτε που πεθνήσκω,/ πάρετε το κουφάρι μου, βάλτε με στο κιβούρι,/ στολίστε το με λούλουδα της γης μ' ανθούς του Μάη/ και θάψτε το σε μια  κορφή περίβλεπτη μεγάλη,/ για ν' αγναντεύω τα βουνά, τα χειμαδιά να βλέπω,/ να δέχομαι την άνοιξη εσάς  και τα κοπάδια.    Κώστας Κρυστάλλης

                                                     Νίκων Κ. Αρκουδέας

Όλα ήταν για μας./ Για σένα δεν είχε τίποτα ο κόσμος./ Για μας τα λουλούδια κ' η θάλασσα/ικ τα τραγούδια και η Λαμπρή.    Νικ. Βρεττάκος

                                      Χρυσάνθη Νικολαρέα-Τσαμπτίρη

"Εν αρχή ην η αγάπη" μελωδούσε γεμίζοντας / το γυμνό σου δωμάτιο μια παράξενη άρπα/ καθώς σ' έπαιρνε ο ύπνος και τι χέρι σου, κρύο,/ σαν κλωνί λεμονιάς σε νεκρό, αναπαυόταν στο στήθος σου.    Νικ. Βρεττάκος

                                                         Ανδρέας Στάμος

Τι του κρυφοπαράγγειλαν, τι του είπαν, τι του μήνυσαν,/ κι άξαφνα χωρίς σύννεφα συννέφιασε ο Ταΰγετος/ κι αητός δεν τον παρηγορεί, ήλιος δεν τον ζεσταίνει.    Νικ. Βρεττάκος

                   Σωτήρης Ι. Κοράλης (Sam Kolareas)

Θάψτε με δίχως κλάματα και δίχως μοιρολόγια,/ τουφέκια να μου ρίχνετε, τραγούδια να μου λέτε.

ΕΙΣ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ 24ο

ΕΙΣ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ 24ον

Την ώρα την υπέρτατη που θα σβηστεί το φως μου/αγάλια-αγάλια ο θάνατος,ένας θα είν' εμένα ο πιο τρανός καημός μου/.../ο πιο τρανός καημός μου/θα είναι πως δεν δυνήθηκα μ΄εσένα να ζήσω ω πλάση/ πράσινη, απάνου στα βουνά, στα πέλαγα, στα δάση,/ θα είναι πως δεν σε χάρηκα, σκυφτός μεσ στα βιβλία,/ω φύση, ολόκληρη ζωή κι ολόκληρη σοφία. Κωστής Παλαμάς

Περικλής Φωκιανός (Perry Fokianos)

(συζ. Ευαγ.-Ταϋγέτης Μωρακέα (Morekas)

Επάνω σ΄ ένα σύννεφο ακουμπάω/ το φορτίο/ των αποσκευών μου/ και του κουρασμένου σώματός μου/ θαυμάσιος ο τόπος που φτάνω πρώτη μου φορά./ Κοιτάζω ολόγυρα./ Λοιπόν/ ετούτη η επιφάνεια η καλογυρισμένη/ ο πολυύμνητος είναι ουρανός./ Θα δούμε./ Σπινθίσματα/ κάτι που στραφταλίζει/ και γυαλίζει/ σα βόμβος μαλακός./ Είναι ένα σύννεφο/ ή μάλλον οι αποσαρκωμένοι/ που γλυστρούν απαλά.  Μαγιακόβσκι, μετάφραση Γ. Ρίτσος

Φάνης Γ. Νικολαρέας

Τι του κρυφοπαράγγειλαν, τι του είπαν, τι του μήνυσαν,/ κι άξαφνα χωρίς σύννεφα συννέφιασε ο Ταΰγετος/ κι αητός δεν τον παρηγορεί, ήλιος δεν τον ζεσταίνει.    Νικ. Βρεττάκος

Στέφανος Πετροπουλέας

Πάντοτε ανήσυχα οι δικοί σου σε τριγύριζαν,/μα εσύ κοιτάζοντας μακριά αδιαφορούσες./      Σ' ότι σου λέγαν πικρογέλαγες, γιατί ένιωθες/ πως για τη χώρα του θανάτου οδοιπορούσες. 

                                                                         Ν. Καβαδίας

Μαρία  Αρκουδέα-Μελέα

Ως πότε θα κάθομαι πάνω στην πέτρα/τούτη δεν ξέρω .../.../Μα μπορεί και μετά που εγώ δεν θα είμαι/να πάρει το σχήμα ενός αηδονιού/και να κάθεται πάνω της η φωνή μου. Νικ. Βρεττάκος

Νίκη Δ. Νικολαρέα
Τι έχεις αηδόνι μου; όπως πάντα/ και τώρα αγαπάς, άρα υπάρχεις. Νικ. Βρεττάκος

Ηλίας Ε. Κατσαρέας

Πάντοτε ανήσυχα οι δικοί σου σε τριγύριζαν/ μα εσύ κοιτάζοντας τα μάκρη αδιαφορούσες./ Σ' ότι σου λέγαν πικρογέλαγες γιατί ένοιωθες/ πως για τη χώρα του θανάτου  οδοιπορούσες. 

                                                                             Ν. Καβαδίας

Αντώνης Θ. Παναγέας

Όρη, λιβάδια, κρύα νερά,/για πάντα σας αφήνω,/χαρές του κόσμου, έχετε γεια, αλλού θα πάω να μείνω.    Ιούλιος Τυπάλδος

Σωτήρης  (Sam) Μωρακέας (Morekas)

Χρόνια περνούμε δίσεκτα/ λυγά η γενιά μας σαν καλάμι

                                                                                          Ιωάννης Ζερβός

Γιάννης (John) Π. Mωρακεας (Markus)

Ωστόσο μου φτάνει/ να ξέρω τουλάχιστον πως,/περνώντας και φεύγοντας, φλυάρησα/ όμορφα σαν τα πουλιά. Νικ. Βρεττάκος

Ισμήνη Κατσαρέα

Προσκέφαλο κόκκινο/της κείται από κάτου/κρεβάτι θανάτου/στενό και πικρό.//Θανάτου στεφάνι/τριγύρω στην κόμη/ειν' όμορφη στην όψη ακόμη/ στην όψη πολύ.//Γιατί  έχει χαμόγελο/ακόμη στο στόμα,/που λες και στο χώμα/δεν πρέπει να μπει.//Δεν ειν' πεθαμένη/την όψη τηράτε/κοιμάται, κοιμάται/εις ύπνον βαθύ.  Διον. Σολωμός

Πέτρος Ανδ. Πετροπουλέας

Το μνήμα  βλέπ' όπου στραφώ παντού, παντού το μνήμα/και του θανάτου αντηχεί τριγύρω μου το βήμα. Αλέξ. Ρίζος Ραγκαβής

Νίκος Λ. Πετροπουλέας

          Άφησε Χάρε, να σταθώ / στη γη λιγάκι ακόμα,/ το φως του ήλιου να χαρώ,/ και τ' ουρανού το χρώμα. Ιούλιος Τυπάλδος        

Ανδρέας Χ. Πετροπουλέας

Ο ήλιος εβασίλεψε και το φεγγάρι εχάθη.  Νικ. Βρεττάκος

Σωτήρης Δραγωνέας

Βρήκα μες στα μάτια σου τους γελαστούς μου φίλους/ που μου τους σκέπασεν η γη, η χλόη, το χιόνι, η νύχτα. Νικηφ. Βρεττάκος

Σταύρος Ν. Πετροπουλέας

Ξύπνα διαμάντι και ρουμπί/ κι αφρέ του μαλαμάτου/ πούχω δυο λόγια να σου που/ του παραπονεμάτου.    Μανιάτικο μοιρολόι

Αντώνης Γ. Παναγέας

Ζηλεύγει ο Χάρος, με χωσιά μακριά τονε βιγλίζει, κι ελάβωσέ του την καρδιά και τιν ψυχή του πήρε.       Δημοτικό

Στέλλα Ι.Πετροπουλέα

Λες θανάτου αγέρι πνέει εδώ γύρω,/λες κοιμητήρι κ έγινε το περιβόλι/κι είναι σαν νεκρολίβανα τα κρίνα/κι είναι σαν νεκροστέφανα τα ρόδα. Κώστας Χατζόπουλος

Δημήτρης Π.  Νικολαρέας

Ωραίο μου ταίρι, το στεφάνι εμάδησε που είχαμε βάνει,/και χώμα λαίμαργο εκεί κάτου/σε χαίρεται στην αγκαλιά του. Ζαχ. Παπαντωνίου

Νικόλαος Χ. Μωρακέας

Κι ενώ στο σφραγισμένο στόμα/δίνω του πόνου το φιλί/-ω πίκρα κι ω χαρά μου-ακόμα/πως μένει εκεί ζωή νομίζω,/πως η ψυχή σου με φιλεί!/να γίνει κάποιο θαύμα ελπίζω./Τόσο πονώ ...που του θανάτου/πόσ΄ είναι η δύναμη ξεχνώ. Ηλίας Βουτεριάδης

Ελένη Νικολαρέα

Είστε αταίριαστα τα δυο,/ εσύ και η ανυπαρξία Κωστής Παλαμάς

Γεώργιος Κασιμάτης

Εσυναντήθη ο Χάροντας με τον αντρειωμένο, πισώπλατα τον χτύπησε τση γης τον διαλεγμένο (κρητική μαντινάδα)

Βούλα Παναγέα

Στο δροσάτο μνήμα σου/κι απάνω του και γύρω/τίποτε το ξεχωριστό/τίποτε το ξεχωριστό/λουλούδι δε θα σπείρω. Κωστής Παλαμάς

                                                  Γιώτα Ανδροβιτσανέα

Κώστας Πετροπουλέας

Και στο σπίτι τ' άραχνο/ γυρνώντας ω ακριβέ μας/γίνε αεροφύσημα/και γλυκοφίλησέ μας.                     Κωστής Παλαμάς

Ο παπα-Παύλος Νικολαρέας και η αδελφή το Τασία

Σωτήρης Π. Κατσαρέας

Σε ποιες αυλές αγνώριστες, θα σας μαντέψω τώρα εσάς,/σε ποια σκοτάδια μνήματα δίχως σταυρό προδότη. Μιλτίάδης Μαλακά

Ιωάννης Κ. Πετροπουλέας

Το όνομά σου: δυο δρυς που το ουράνιο τόξο στηρίζει τις άκρες του. Νικ. Βρεττάκος

Κατίνα συζ. Ι. Πετροπουλέα

Το όνομά σου: πορεία πέντε κύκνων που σέρνουν την πούλια μεσούρανα. Νικ. Βρεττάκος

Γιώργος Δ. Πετροπουλέας 

Λύγισαν τα γόνατά μου των βασάνων μου οι χρόνοι./ Από τα πάθη η κεφαλή μου έκλινε στο  χώμα κάτου./ Άσπρα τα μαλλιά μου είναι   σαν της Λιάκουρας τα χιόνια.                                                                                                                   Αλεξ. Ρίζος-Ραγκαβής  

Γεώργιος & Σοφία Παναγέα

Στον αέρα μαζεύονται τα νέφη/ολόμαυρα, πυκνά, λες και ψηλάθε/μαύρη πλάκα θανάτου κατεβαίνει,/όλη της γης την όψη να σκεπάσει. Ιούλιος Τυπάλδος

Βούλα Ανδροβιτσανέα και η κόρη της Γιώτα
Τα γλυκά βλέμματα ζητώ, που θρέψαν την καρδιά μου,/που μούχαν την παράδεισο ολάνοικτα μπροστά μου,/ οπού για με εκατέβαζαν αγγέλους εδώ κάτου/και μου τα κρύβει η δυστυχιά κ' η πλάκα του θανάτου. Ιούλιος Τυπάλδος

                                        

ΕΙΣ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ 23ον

                               ΕΙΣ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ 23ον




Κι ο Χάρος να σε κυνηγά ζηλιάρης της ζωής σου,/γύρνα στητός και κοίτα/και κοίτα τον κατάματα και χτύπα.   Μιχάλης Αργυρόπουλος

 Κούλα Δραγωνέα-Σάκουλα

 Και  στην άκρη της ζωής που σβύν' η μέρα/-με σκυφτό το νου μπροστά μου το θωρώ-/το άσπρο μνήμα του καλού μου του πατέρα,/με της μάνας μου τον ίσκιο στο πλευρό του.                                                                                                Μιχάλης Αργυρόπουλος
                           

                 Νίκος Νικολαρέας ("Συνεργάτης χωρίς όνομα")

                                                        Σταύρος Καρνέζης

Η θλίψη πια δεν έρχεται σαν τα παλιά τα χρόνια,/να γονατίσει στους σταυρούς φτωχού κοιμητηρίου,/που σφιχτοδένει τη γιαγιά, τη μάνα και τ' αγγόνια./Κι ούτε η χαρά πια ακούγεται στους γάμους του χωριού. Μιχάλης Αργυρόπουλος

                                    Γιώργος Δ. Δραγωνέας

                                      Σωτήρης Παυλίτινας

Σε λίγο ο θάνατος ορμάει κι αλύπητα κι εμένα/με παίρνει από τη γη αυτή με φέρνει σ' άλλον κόσμο. ΚωστήςΠαλαμάς     

                                  Μιχάλης Π. Νικολαρέας

                                     Πολυξένη Κατσαρέα

.../και παίρνει από τα από τα ξύλα του κι αρχίζει έναν καιρό,/κι αρχίζει και καρφώνει, και σιγοτραγουδεί/κι αρχίζει και καρφώνει μια κούνια για παιδί,/μια κάσα για νεκρό. Κωστής Παλαμάς

                                    Παναγιώτα Ανδροβιτσανέα (Λωνίδαινα)
                                                   

.../κι έρχονται να! τα χρόνια και φεύγουν με σπουδή,/και νοιώθω στην καρδιά μου μια κούνια για παιδί μια κάσα για νεκρό. ΚωστήΠαλαμάς

΄

Άφκιαστο κι αστόλιστο/ του Χάρου  δε σε δίνω./Στάσου με τ΄ανθόνερο/την όψη σου να πλύνω. Κωστής Παλαμάς

Άνθη, ω νεκρολούλουδα,/χυμένα ολόγυρά του,/είστ΄ εσείς τα ονείρατα/του ύπνου του θανάτου;   Κωστής Παλαμάς

  

Στο ταξίδι που σε πάει/ ο μαύρος καβαλάρης,/κοίταξε απ' το χέρι του/τίποτα να μην πάρεις. Κωστής Παλαμάς

Κι αν διψάσεις μην το πιείς/από τον κάτου κόσμο/ το νερό της λησμονιάς,/φτωχό κομμένο δυόσμο. Κωστής Παλαμάς

.../Και στο σπίτι τ' άραχνο/γυρνώντας, ω ακριβέ μας,/ γίνε αεροφύσημα/και γλυκοφίλησέ μας. Κωστής Παλαμάς