ΕΙΣ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ 24ο

ΕΙΣ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ 24ον

Την ώρα την υπέρτατη που θα σβηστεί το φως μου/αγάλια-αγάλια ο θάνατος,ένας θα είν' εμένα ο πιο τρανός καημός μου/.../ο πιο τρανός καημός μου/θα είναι πως δεν δυνήθηκα μ΄εσένα να ζήσω ω πλάση/ πράσινη, απάνου στα βουνά, στα πέλαγα, στα δάση,/ θα είναι πως δεν σε χάρηκα, σκυφτός μεσ στα βιβλία,/ω φύση, ολόκληρη ζωή κι ολόκληρη σοφία. Κωστής Παλαμάς

Περικλής Φωκιανός (Perry Fokianos)

(συζ. Ευαγ.-Ταϋγέτης Μωρακέα (Morekas)

Επάνω σ΄ ένα σύννεφο ακουμπάω/ το φορτίο/ των αποσκευών μου/ και του κουρασμένου σώματός μου/ θαυμάσιος ο τόπος που φτάνω πρώτη μου φορά./ Κοιτάζω ολόγυρα./ Λοιπόν/ ετούτη η επιφάνεια η καλογυρισμένη/ ο πολυύμνητος είναι ουρανός./ Θα δούμε./ Σπινθίσματα/ κάτι που στραφταλίζει/ και γυαλίζει/ σα βόμβος μαλακός./ Είναι ένα σύννεφο/ ή μάλλον οι αποσαρκωμένοι/ που γλυστρούν απαλά.  Μαγιακόβσκι, μετάφραση Γ. Ρίτσος

Φάνης Γ. Νικολαρέας

Τι του κρυφοπαράγγειλαν, τι του είπαν, τι του μήνυσαν,/ κι άξαφνα χωρίς σύννεφα συννέφιασε ο Ταΰγετος/ κι αητός δεν τον παρηγορεί, ήλιος δεν τον ζεσταίνει.    Νικ. Βρεττάκος

Στέφανος Πετροπουλέας

Πάντοτε ανήσυχα οι δικοί σου σε τριγύριζαν,/μα εσύ κοιτάζοντας μακριά αδιαφορούσες./      Σ' ότι σου λέγαν πικρογέλαγες, γιατί ένιωθες/ πως για τη χώρα του θανάτου οδοιπορούσες. 

                                                                         Ν. Καβαδίας

Μαρία  Αρκουδέα-Μελέα

Ως πότε θα κάθομαι πάνω στην πέτρα/τούτη δεν ξέρω .../.../Μα μπορεί και μετά που εγώ δεν θα είμαι/να πάρει το σχήμα ενός αηδονιού/και να κάθεται πάνω της η φωνή μου. Νικ. Βρεττάκος

Νίκη Δ. Νικολαρέα
Τι έχεις αηδόνι μου; όπως πάντα/ και τώρα αγαπάς, άρα υπάρχεις. Νικ. Βρεττάκος

Ηλίας Ε. Κατσαρέας

Πάντοτε ανήσυχα οι δικοί σου σε τριγύριζαν/ μα εσύ κοιτάζοντας τα μάκρη αδιαφορούσες./ Σ' ότι σου λέγαν πικρογέλαγες γιατί ένοιωθες/ πως για τη χώρα του θανάτου  οδοιπορούσες. 

                                                                             Ν. Καβαδίας

Αντώνης Θ. Παναγέας

Όρη, λιβάδια, κρύα νερά,/για πάντα σας αφήνω,/χαρές του κόσμου, έχετε γεια, αλλού θα πάω να μείνω.    Ιούλιος Τυπάλδος

Σωτήρης  (Sam) Μωρακέας (Morekas)

Χρόνια περνούμε δίσεκτα/ λυγά η γενιά μας σαν καλάμι

                                                                                          Ιωάννης Ζερβός

Γιάννης (John) Π. Mωρακεας (Markus)

Ωστόσο μου φτάνει/ να ξέρω τουλάχιστον πως,/περνώντας και φεύγοντας, φλυάρησα/ όμορφα σαν τα πουλιά. Νικ. Βρεττάκος

Ισμήνη Κατσαρέα

Προσκέφαλο κόκκινο/της κείται από κάτου/κρεβάτι θανάτου/στενό και πικρό.//Θανάτου στεφάνι/τριγύρω στην κόμη/ειν' όμορφη στην όψη ακόμη/ στην όψη πολύ.//Γιατί  έχει χαμόγελο/ακόμη στο στόμα,/που λες και στο χώμα/δεν πρέπει να μπει.//Δεν ειν' πεθαμένη/την όψη τηράτε/κοιμάται, κοιμάται/εις ύπνον βαθύ.  Διον. Σολωμός

Πέτρος Ανδ. Πετροπουλέας

Το μνήμα  βλέπ' όπου στραφώ παντού, παντού το μνήμα/και του θανάτου αντηχεί τριγύρω μου το βήμα. Αλέξ. Ρίζος Ραγκαβής

Νίκος Λ. Πετροπουλέας

          Άφησε Χάρε, να σταθώ / στη γη λιγάκι ακόμα,/ το φως του ήλιου να χαρώ,/ και τ' ουρανού το χρώμα. Ιούλιος Τυπάλδος        

Ανδρέας Χ. Πετροπουλέας

Ο ήλιος εβασίλεψε και το φεγγάρι εχάθη.  Νικ. Βρεττάκος

Σωτήρης Δραγωνέας

Βρήκα μες στα μάτια σου τους γελαστούς μου φίλους/ που μου τους σκέπασεν η γη, η χλόη, το χιόνι, η νύχτα. Νικηφ. Βρεττάκος

Σταύρος Ν. Πετροπουλέας

Ξύπνα διαμάντι και ρουμπί/ κι αφρέ του μαλαμάτου/ πούχω δυο λόγια να σου που/ του παραπονεμάτου.    Μανιάτικο μοιρολόι

Αντώνης Γ. Παναγέας

Ζηλεύγει ο Χάρος, με χωσιά μακριά τονε βιγλίζει, κι ελάβωσέ του την καρδιά και τιν ψυχή του πήρε.       Δημοτικό

Στέλλα Ι.Πετροπουλέα

Λες θανάτου αγέρι πνέει εδώ γύρω,/λες κοιμητήρι κ έγινε το περιβόλι/κι είναι σαν νεκρολίβανα τα κρίνα/κι είναι σαν νεκροστέφανα τα ρόδα. Κώστας Χατζόπουλος

Δημήτρης Π.  Νικολαρέας

Ωραίο μου ταίρι, το στεφάνι εμάδησε που είχαμε βάνει,/και χώμα λαίμαργο εκεί κάτου/σε χαίρεται στην αγκαλιά του. Ζαχ. Παπαντωνίου

Νικόλαος Χ. Μωρακέας

Κι ενώ στο σφραγισμένο στόμα/δίνω του πόνου το φιλί/-ω πίκρα κι ω χαρά μου-ακόμα/πως μένει εκεί ζωή νομίζω,/πως η ψυχή σου με φιλεί!/να γίνει κάποιο θαύμα ελπίζω./Τόσο πονώ ...που του θανάτου/πόσ΄ είναι η δύναμη ξεχνώ. Ηλίας Βουτεριάδης

Ελένη Νικολαρέα

Είστε αταίριαστα τα δυο,/ εσύ και η ανυπαρξία Κωστής Παλαμάς

Γεώργιος Κασιμάτης

Εσυναντήθη ο Χάροντας με τον αντρειωμένο, πισώπλατα τον χτύπησε τση γης τον διαλεγμένο (κρητική μαντινάδα)

Βούλα Παναγέα

Στο δροσάτο μνήμα σου/κι απάνω του και γύρω/τίποτε το ξεχωριστό/τίποτε το ξεχωριστό/λουλούδι δε θα σπείρω. Κωστής Παλαμάς

                                                  Γιώτα Ανδροβιτσανέα

Κώστας Πετροπουλέας

Και στο σπίτι τ' άραχνο/ γυρνώντας ω ακριβέ μας/γίνε αεροφύσημα/και γλυκοφίλησέ μας.                     Κωστής Παλαμάς

Ο παπα-Παύλος Νικολαρέας και η αδελφή το Τασία

Σωτήρης Π. Κατσαρέας

Σε ποιες αυλές αγνώριστες, θα σας μαντέψω τώρα εσάς,/σε ποια σκοτάδια μνήματα δίχως σταυρό προδότη. Μιλτίάδης Μαλακά

Ιωάννης Κ. Πετροπουλέας

Το όνομά σου: δυο δρυς που το ουράνιο τόξο στηρίζει τις άκρες του. Νικ. Βρεττάκος

Κατίνα συζ. Ι. Πετροπουλέα

Το όνομά σου: πορεία πέντε κύκνων που σέρνουν την πούλια μεσούρανα. Νικ. Βρεττάκος

Γιώργος Δ. Πετροπουλέας 

Λύγισαν τα γόνατά μου των βασάνων μου οι χρόνοι./ Από τα πάθη η κεφαλή μου έκλινε στο  χώμα κάτου./ Άσπρα τα μαλλιά μου είναι   σαν της Λιάκουρας τα χιόνια.                                                                                                                   Αλεξ. Ρίζος-Ραγκαβής  

Γεώργιος & Σοφία Παναγέα

Στον αέρα μαζεύονται τα νέφη/ολόμαυρα, πυκνά, λες και ψηλάθε/μαύρη πλάκα θανάτου κατεβαίνει,/όλη της γης την όψη να σκεπάσει. Ιούλιος Τυπάλδος

Βούλα Ανδροβιτσανέα και η κόρη της Γιώτα
Τα γλυκά βλέμματα ζητώ, που θρέψαν την καρδιά μου,/που μούχαν την παράδεισο ολάνοικτα μπροστά μου,/ οπού για με εκατέβαζαν αγγέλους εδώ κάτου/και μου τα κρύβει η δυστυχιά κ' η πλάκα του θανάτου. Ιούλιος Τυπάλδος