ΕΙΣ  ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ 25ο

'Οποιος δεν άκουσε τις γυναίκες σου να θρηνούν, δεν μπορεί να κηρύξει από το Όρος.

Οι μαύρες μαντήλες τους όταν πορεύονταν, συννεφιάζανε τον ορίζοντα.

Και δεν ήταν Ανάσταση μήτε γιορτή τ' Αη Γιωργιού, χωρίς να μοιρολογούν τον Εσταυρωμένο που πριν λίγο χόρευε.

Είχαν μέσα τους αλμυρή πολυπλάνταχτη θάλασσα, να προφτάνουνε τις ανάγκες τους.

Γιατί από τον Άδωνι ως τον Ιησού, τον Λιάκο της Πίνδου ως τον Πέτρο της Λιάκουρας, στρατιές στρατιών μέσα στ' άγιο κατατέθηκαν χώμα σου.

Κι ακούγονταν οι πέτρες που ράγιζαν γύρω τους.

Και λυγούσαν τα δέντρα μι' από δω, μι' από κει συνοδεύοντας τον αχό των δαρμών τους με τις κινήσεις τους.

Και σχηματίζεται ο θρήνος τους στον ορίζοντα  στερνά.

Κι  αντιβούϊζε εκείθε κ' οι παρόχθιες σκηνές των αγγέλων ταράζονταν.   Νικηφόρος Βρεττάκος

                                 Σταύρος Κων. Πετροπουλέας  

Θα το δεχούμουνα να αδειάσω την/ κουβά-κουβά την άρμη της Κασπίας/ φτάνει να πίστευα πως ζεις.   Άρης Αλεξάνδρου             

                              Ποτίτσα σύζ. Πέτρου Αρκουδέα

Τους λόφους παίρνει η νεκρική πομπή και κατεβαίνει/ μες στην ομίχλη. Ανάμεσα στα δέντρα.  Νικηφ. Βρεττάκος

                         Μαρία σύζ. Σταύρου Ανδροβιτσανέα

              Σώθηκε η δύναμη που με εξυπνούσε!/ γέρνω στο μνήμα μου σιγά-σιγά

                                         Χρύσα Βασιλείου

Οι τρεις ετοιμάζουν τα ρούχα μου. η τέταρτη κλαίει./ Είναι αλήθεια λοιπόν πως έρχεται ο θάνατος;/ Αυτό το στεφάνι με τ' άσπρα λουλούδια για ποιόν το ετοιμάζετε;  Νικ. Βρεττάκος

Βούλα σύζ. Λουκά Πετροπουλέα

Την περιμένουν η Χριστοφίλη κι η Αρχόντω/ με τα λιόπανα και τις σκαλωσιές/ να πιάσουν σειρά και οι τρεις/ να πιάσουν να μαζεύουν τις πικρές ελιές του κάτω κόσμου,/να πιάσουν τραγουδώντας σιγαλά με τις μεταξωτές φωνές τους/ μη ιδεί τα μάτια τους θολά και τις μαλώσει ο Χάρος.  Νικηφ. Βρεττάκος

                                Δήμητρα Μωρακέα-Ανδρέου

Γλυκά τα χέρια απλώνοντας, στον τάφο θα ξαπλώσω/ καθώς στης γης την αγκαλιά ξαπλώνει ο ωκεανός.   Νικ. Βρεττάκος

                              Δωροθέα Πετροπουλέα-Μπογέα

Αφήνοντας τώρα τα πνεύματα/-τους ξερόβραχους της πατρίδας μου-/και την κορυφή του Ταϋγέτου/που μου δίδαξε το ύψος,/ήλιε μου/φεύγω/χωρίς μοίρα και χωρίς πατρίδα, ελπίζοντας/ στους απογόνους αυτών που σημείωσαν/ στη διαθήκη τους την Ελλάδα,/γιατί είμαι από πέτρα κι εγώ, ένα άνθος/μια σπίθα μια κραυγή της.   Νικηφόρος Βρεττάκος

                                       Πέτρος Π. Παναγέας

Κατά μήκος του ποταμού/ που κατεβαίνει στην κοιλάδα,/ δίπλα στις λεύκες που σου νανουρίζουν/ τη λύπη, γράψε στο νερό/ τ' όνομά μου: Ελπίδα, τ' όνομά μου: Αγάπη, τ' όνομά μου Σιωπή. Νικ. Βρεττάκος

                      Σωτήρης Δ. Νικολαρέας

Ωστόσο λίγο-λίγο παίρνω της συνήθειες τ' ουρανού./ Πηγαίνω με τους άλλους νάϊδω/ μη κι έφτασε κανείς καινούργιος/ "Α, εσύ!"/ "Καλημέρα ..."         Μαγιακόβσκι μτφρ. Γ. Ρίτσος 

                                                                                Γεώργιος Θ. Παναγέας

Επάνω σ' ένα σύννεφο ακουμπάω/ το φορτίο/ των αποσκευών μου/ και του κουρασμένου σώματός  μου/ Θαυμάσιος τόπος, όπου φτάνω πρώτη μου φορά./Κοιτάζω ολόγυρα./Λοιπόν/ ετούτη η επιφάνεια η καλοσυγυρισμένη/ ο πολυύμνητος είναι ουρανός./ Θα δούμε.

                                                              Μαγιακόβσκι μετάφρ. Γιάννης Ρίτσος

                             Αθηνά Κοράλλη-Μανούσακα

Κατά μήκος του ποταμού/που καΤεβαίναι στην κοιλάδα,/δίπλα στις λεύκες που σου νανουρίζουν/ τη λύπη, γράψε στο νερό/ τ' όνομά μου: Ελπίδα, τ' όνομά μου: Αγάπη, τ' όνομά μου: Σιωπή. Νικηφ. Βρεττάκος

                                   

                                                Μαρία Π. Κατσαρέα

Καλά μου σταυραδέρφια μου, μην κλαίτε που πεθνήσκω,/ πάρετε το κουφάρι μου, βάλτε με στο κιβούρι,/ στολίστε το με λούλουδα της γης μ' ανθούς του Μάη/ και θάψτε το σε μια  κορφή περίβλεπτη μεγάλη,/ για ν' αγναντεύω τα βουνά, τα χειμαδιά να βλέπω,/ να δέχομαι την άνοιξη εσάς  και τα κοπάδια.    Κώστας Κρυστάλλης

                                                     Νίκων Κ. Αρκουδέας

Όλα ήταν για μας./ Για σένα δεν είχε τίποτα ο κόσμος./ Για μας τα λουλούδια κ' η θάλασσα/ικ τα τραγούδια και η Λαμπρή.    Νικ. Βρεττάκος

                                      Χρυσάνθη Νικολαρέα-Τσαμπτίρη

"Εν αρχή ην η αγάπη" μελωδούσε γεμίζοντας / το γυμνό σου δωμάτιο μια παράξενη άρπα/ καθώς σ' έπαιρνε ο ύπνος και τι χέρι σου, κρύο,/ σαν κλωνί λεμονιάς σε νεκρό, αναπαυόταν στο στήθος σου.    Νικ. Βρεττάκος

                                                         Ανδρέας Στάμος

Τι του κρυφοπαράγγειλαν, τι του είπαν, τι του μήνυσαν,/ κι άξαφνα χωρίς σύννεφα συννέφιασε ο Ταΰγετος/ κι αητός δεν τον παρηγορεί, ήλιος δεν τον ζεσταίνει.    Νικ. Βρεττάκος

                   Σωτήρης Ι. Κοράλης (Sam Kolareas)

Θάψτε με δίχως κλάματα και δίχως μοιρολόγια,/ τουφέκια να μου ρίχνετε, τραγούδια να μου λέτε.