ΕΙΣ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ 9ο

Το κρίμα των γονιών μου που γεννήθηκα, όχι δικό μου./ Και που γεννήθηκα στον Άδη κατεβαίνω ο δυστυχής./ Α των γονιών θανατηφόρο σμίξιμο, α η συγγένεια/ στο θάνατο το ζοφερό με εκτοπίζει./ Μηδέν ήμουν,/ γεννήθηκα και πάλι ως πριν, μηδέν θα γίνω./ Ότι μηδέν και τίποτε το γένος των ανθρώπων./ Στιλπνό λοιπόν ας υψωθεί το κύπελο μου, φίλε,/ και κέρνα με κρασί, το θάνατο της λύπης κέρνα.      Αρχ. ελληνικό επιτύμβιο επίγραμμα.

                                                                 Σταύρος Γ. Κατσαρέας

  ... Και διάβηκε το τερμα το κοινό/ σε χέρια αγαπημένα, της γυναικός και των παιδιών του,/ ξεψυχώντας. Και συνετός στη συνετή κατήλθε Μοίρα.           Αρχ. ελλ. επιτύμβ.επίγραμ.στην Αθήνα 4ος αι. π.Χ.                                                          


                                   

 Φάνης Η. Νικολαρέας

                                     Κούλα Β. Νικολαρέα, σύζ. Νικ. Κ. Πετροπουλέα                           

Μα δεν πέθανες Πρώτη. Σε τόπο ηδύτερο ταξίδεψες./ Στα νησιά των μακάρων κατοικείς, και ευφραίνεσαι,/ στα Ηλύσια πεδία σκιρτάς και αγάλλεσαι,/στα τρυφερά λουλούδια, μακριά απ' όλα τα κακά./ Χειμώνας πιά δε σε λυπεί ή καύμα,/ μήτε η πείνα σε βαραίνει μήτε η δίψα./ Αλλ ούτε πιά ποθείς το βίο των ανθρώπων./ Άμεμπτα ζεις κοντά στο λαμπερό φως του Ολύμπου.     Αρχ. ελλ. επιτύμβ. επίγρ. στη Ρώμη 3ος αι. μ.Χ.

                                                             Παναγιώτης Γ. Δραγωνέας

 Παναγιώτα σύζυγος Κυριάκη Δραγωνέα

Λάμψε όσο ζεις./ Στιγμή μη λυπηθείς./Μικρή η ζωή/ κι ο χρόνος απαιτεί το τέλος.       Αρχ. ελλ. επιτύμβ. επίγρ. στις Τράλλει Λυδίας 1ος π.Χ. αι.

 Ελένη Δραγωνέα (Γιώργαινα)