ΕΙΣ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ 14ο

                                                       ΕΙΣ ΜΝΓΜΟΑΥΝΟΝ    14ο                

Καλώς ναρθεί σαν έρθ' η στερνή ώρα/ τα μάτια μου για πάντα να μου κλείσει/ κι όπια νάναι, ή τώρα ή και ν' αργήσει,/ φτάνει να μην έρθει σαν άγρια μπόρα.    Ιωάννης Γρυπάρης

                                                                  Ντίνα Π. Νικολαρέα
Μανούλα - είπαν τα χείλη τους να ειπούν - και το καντήλι/ έτριξε, έσβησε και η φωνή στο άσπρο βαμβάκι εδιάβη./ Μπήκε η ψυχή στα καθρεπτάκια στα εικονίσματα/ κι είπαν: -Το καντηλάκι απόψε ποιός ανάβει;  Σπήλιος Πασαγιάννης
                                                             

                                                               Διακουμής Αρκουδέας

 Παναγιώτα Αρκουδέα (Διακουμού

... λες και θανάτου αγέρι πνέει εδώ γύρω,/ λες κοιμητήρι κι έγινε το περιβόλι/ κι είναι σα νεκρολίβανα τα κρίνα/ κι είναι σα νεκροστέφανα τα ρόδα.  Κώστας Χατζόπουλος

                            Γιαννούλα Κουρέα-Βασιλική Νικολαρέα (αδελφές το γένος Κατσαρέα)

                                                            Σταυρούλα Η. Κατσαρέα

                     Κάπου ένας ίσκιος σέρνεται,/ βογγάει ένα κυπαρίσσι  Κώστας Χατζόπουλος

Σωτήρης Ν. Νικολαρέας

Σοφία και Δημήτριος Νικολαρέας

Στον κάτω κόσμο οι πεθαμένοι,/ σαν είδαν έξαφνα να μπαίνει/ ο ξανθός ήλιος ως εκεί,/ να τους φωτά το αιώνιο βράδυ/ του χάρου βόγγιξαν ομάδι: -Σαν τι κακό περνά απ' τη γη;  

                                                                   Φάνης Αρκουδέας

Κι απολογήθη: Μη ρωτάτε! μονάχα παρα μέσα μπάτε/ να μου κρυφτούν οι ζωντανοί!/ Τόπο! και μ' έπνιξε το κλάμα, στον πάνω κόσμο ως είδα -θάμα-/ τον Ήλιο Χάρος να γενεί. Άγγελος Σημηριώτης

                                                                  Βγένω  Μωρακέα

Πότα Μωρακέα

Απόψε πέρασαν βουβά τα νεκρωμένα χέρια/ πάνω απ' το παλιό μας κεροστάσι,/ κάποιο θλιμένο λείψανο ήρθε με νεκροκέρια/ κι έστησε φάντασμα θολό μια προσευχή στο εικονστάσι.  Σπήλιος Πασαγιάννης

Μαρία, Αγγελική και Ανδρέας Λ. Πετροπουλέας

                                                    Πολωνία (Απολωνία) Πετροπουλέα (Γιώργαινα)

Και το κουδούνι της παλιάς μας θύρας έκραξε,/ κι ήταν ο θρήνος σα νεκρώσιμη καμπάνα/ λαχτάρα σαν το φύλλο έτρεμαν τα παιδάκια σου/ κι αράδα κάτω από το κάδρο σου φώναζαν κλαίγοντας, Μάνα!   Σπήλιος Πασαγιάννης

                                                Παναγιώτα και Ανδρέας Γ. Πετροπουλέας

Γεώργιος Α. Πετροπουλέας

Πήρεν η θλίψη τ' άσβηστο καντήλι απόψε βράδυ/ τ' ηρθεν η αλησμόνητη μορφή στα καθρεπτάκια./ Τα χέρια εσίμωσαν νεκρά με το κρυφό του χάδι/ και ξύπνησαν τ' ολόγλυκα  κοιμώμενα παιδάκια.  Σπήλιος Πασαγιάννης

                                                              Βούλα Γ. Πετροπουλέα

Ντίνος Νικ. Μωρακέας

Και πίσω από τον τοίχο  τούτο αποκοιμήθηκε ο πατέρας. Γιατί θλιμένες οι γειτόνισες έφεραν τα μυρωδικά;   Σπήλιος Πασαγιάννης

Πέτρος Δραγωνέας, Παναγιώτης και Σταύρος Ανδροβιτσανέας

Βούλα Α. Πετροπουλέα-Φιαμέγκου

Ω ποιάς πίκρας στιγμές!/ Ω τι νύχτα θλιβερή!/ ΄Ολα τα όμορφα πεθαίνουν!/ Και δεν έχουν πια τα μάτια δάκρυα./ Τώρα ο πόνος σπαραγμός του νού.   Ηλίας Βουτερίδης

Ανθούλα Π. Πετροπουλέα

ΕΙΣ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ 13ον

Το ωραιότερο πράγμα που αφήνω πίσω στη γη είναι το φως του ήλιου, / δεύτερον τα φωτεινά αστέρια και το πρόσωπο του φεγγαριού./ Α ναι, και τα ώριμα πεπόνια και τα μήλα και τα αχλάδια.   Πράξιλλα (ποιήτρια της αρχαιότητας)

                                                             Ανθούλα   Πετροπουλέα

Και προσμένω σε από δω,/ προσμένω σε από πέρα / σε προσμένω πάντοτε, νύχτα και μέρα.       Κωστής Παλαμάς

                                                       Ιουλία Ανδροβιτσανέα-Κασιμάτη

                                                     Αγγελική Λ. Πετροπουλέα-Βλάχου

Ω καημέ ανιστόρητε / και μέγα καρδιοχτύπι,/ πάντα να τον καρτεράς / κάποιον που πάντα λείπει.   Κωστής Παλαμάς

                                                       Πηνιώ Κατσαρέα-Κωνσταντινέα

                                                             Πέτρος Ν. Νικολαρέας

.../ τα δυο τρανά ταξίδια μου θα διαλαλήσω, το ένα / σε κάποιους τάφους αττικούς, πελεκητούς αρχοντικά, / τ' άλλο σε κάποια μνήματα φτωχά κι αραχνιασμένα.  Κωστής Παλαμάς

                                                         Βασιλική Νικολαρέα (Πετρού)

                                                      Διαμάντω Π. Νικολαρέα-Συρίγου

Όλων τις πλάκες, χέρι μου θαυματουργό, τις κύλησες, / κι ανάστησες τις λιγερές και πήρες τις ωραίες, / κι είχαν τα φτωχομνήματα βυζαντινές βασίλισσες, / κι πλούσιοι τάφοι είχαν απλές παιδούλες Ταναγραίες.  Κωστής Παλαμάς

                                                              Ντίνα Κατσαρέα (Λιού)

                                                       Διαμάντω Νικολαρέα (Νικολού)

Μια φορά ήρθε ο Χάρος, με είδε, / και με γοργοτράβηξε στον Άδη / και στον Άδη ανθίσαν τα μαγιάπριλα, κι έπνιξε του κόσμου το σκοτάδι. Κωστής Παλαμάς

                                                           Κική Κ. Μωρακέα-Nick

                                        Σταύρος Π. Ανδροβιτσανέας, Πέτρος Ι Δραγωνέας

Και τ' άκουσαν και ξεκίνησαν / για του Χάρου τα παλάτια / κάποιοι αντρειωμένοι σιδερόκαρδοι / με τ' ανεμοπόδαρα άτια.  Κωστής Παλαμάς

                                            Στράτος Τσαγκάργς, Πέτρος Κ. Ανδροβιτσανέας      

                                                             Γιώργος  Μ. Νικολαρέας



Είν' όμορφος κι ο θάνατος απ' ό,τι μέσα του έχει / αξήγητο κι απέραντο κι αθάνατο και μέγα ...  Κωστής Παλαμάς

ΕΙΣ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ 12ον

Θα με πάρει/ άραγε η μέρα; Θάχω άραγε τελειώσει/ σαν θα χτυπήσει η καμπάνα του Θεού/να σχολάσει ο εργάτης του;     Νικηφόρος Βρεττάκος

                                            Κική Κ. Μωρακέα-Nick με το σύζυγο της Chris

Και το ουράνιο τόξο/ ζυγιάζεται πάνω από το κεφάλι σου  σαν ένα αλληλούια. Νικ. Βρεττάκος

                                                        Χαράλαμπος Ν. Πετροπουλέας

                                                               Ελένη Ν. Πετροπουλέα

Επιτύμβιες στήλες, με εκατοντάδες ονόματα, όρθιες,/ σε λόφους ή σε πλατείες. Κι ωστόσο/ δείχνουν μόνες, μοιάζουν εξόριστες.   Νικ. Βρεττάκος

                                                             Βασίλω Ν. Πετροπουλέα

                                                             Πέτρος Ν. Πετροπουλέας

Αμήν. αμήν σας λέγω! Τούτη τη νύχτα,/ φρουρούς θα στείλει στα μνημεία των πεθαμένων ο Θεός.  Νικ. Βρεττάκος

                                                            Μιχάλης Ν. πετροπουλέας

                                                            Κώστας Ν. Πετροπουλέας


Παρ' την ψυχούλα μας γυμνή/ προς τη γαλάζια σου σκηνή/ από τη νύχτα αυτή την κρύα.   Νικ. Βρεττάκος

                                                              Ηλίας Ν. Πετροπουλέας                                                  
       

                                                       Βαγγέλης και Ευτυχία Κατσαρέα

Κι αυτή η ψυχή που μες στο στήθος μου είχα φέρει,/ απ' του ουρανού ψηλά σαν έπεσα τα μέρη,/ θάχει σε αγάπη σκορπιστεί πάνω στη γη.    Νικηφόρος Βρεττάκος

                                  Παναγιώτης Π Δραγωνέας, Σταύρος Π. Ανδροβιτσανέας

                                  Ευριδίκη και ο αδελφός της Παναγιώτης Π. Ανδροβιτσανέας

Το ότι πέθαναν δεν σημαίνει πως έπαψαν να υπάρχουν εκεί,/ με τις λύπες, τα δάκρυα και τις κουβέντες τους.   Νικ. Βρεττάκος

                                                            Παπά Μιχάλης Μωρακέας

               Κώστας Λ. Κατσαρέας, Γιώργος Μ. Νικολαρέας,Σταύρος Π. Ανδροβιτσανέας

Ποτέ δεν είδα τόσο μεγάλους πεθαμένους, τόσο λαμπρούς πεθαμένους. τόσο μακριά σπαθιά τοποθετημένα πάνω σε φέρετρα.   Νικ. Βρεττάκος

 

Πέτρος και Μητροδώρα Δραγωνέα

                                                       Κατερίνα Αρκουδέα (Νικήταινα)

Ξαναθυμάμαι τον πατέρα μου, τη μητέρα μου, τα πουλιά,/ μιαν εποχή πολύ παλιά. Εκατό χρόνια κι ακόμα.   Νικ. Βρεττάκος

                                                       Πότα Πετροπουλέα (Νικολού)

                                                      Σοφία και Δημήτριος Νικολαρέας

Τους λόφους παίρνει η νεκρή πομπή και κατεβαίνει/ μες στην ομίχλη. Ανάμεσα στα δέντρα.   Νικ. Βρεττάκος

                                                                Νίκος Δ. Νικολαρέας

                                                                 Βούλα Δ. Νικολαρέα






Σαν τους νεκρούς που τους πηγαίνουν να τους κάψουν/ σε τόπο προορισμένο για τη ιερή αυτή πράξη,/ όμοια σ' ένα βελούδινο φέρετρο με πηγαίνει/ κάτω από τα μαύρα σύννεφα στους ώμους του το πεπρωμένο μου!   Νικ. Βρεττάκος