ΕΙΣ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ 17ο

                                          
 Εγώ τι είμαι; ένα θραύσμα παλαιών αμαρτιών,
 Ένα ακόντιο πεσμένο στο χορτάρι,
 Έχει πεθάνει ο Ατρείδης, ο κοίρανος όλων των εθνών,-
 Κι εγώ ένα σκουλήκι τιποτένιο, είμαι ακόμα ζωντανός.

                                                          Νικολάι   Γκουμίλεφ

                                                                Τάκης Π. Δραγωνέας

Μονάχος βγαίνω για το δρόμο,/Μες στην ομίχλη το λιθόστρωτο λαμποκοπά./Γαλήνια η νύχτα, η ερημιά τον Θεό ακούει,/ Τ' άστρα, το ένα με τ άλλο συζητά.

                                                           Πότα Γ. Νικολαρέα-Ρενέση

Όλα είν' θαυμάσια στα ουράνια!/Κοιμάται η γη μέσα σε πέπλα γαλανά.../ Γιατί να νοιώθω τόση θλίψη, τόση στεναχώρια;/ Τι περιμένω; Γιατί λυπάμαι στ' αληθινά;

                                                          Ανθή σύζ. Θωμά Καράμπελα

Δεν περιμένω απ' τη ζωή τίποτε άλλο,/ Και δε λυπάμαι για το παρελθόν./ Ζητώ μονάχα ελευθερία και ειρήνη./ Τη λησμονιά για να 'βρω, ν' αποκοιμηθώ...

                                                     Σοφία Παν, Κατσαρέα-Κωστούρου


Όχι όμως τον ύπνο τον ψυχρό μέσα στο μνήμα:/ Αιώνια θα 'θελα να κοιμηθώ,/ Έτσι ώστε μέσα μου η ζωή να μείνει,/ Ανάλαφρα την αναπνοή μου να αισθανθώ.

                                                          Σωτήρης Γ. Ανδροβιτσανέας

Έτσι ώστε για την αγάπη μέρα νύχτα,/ Να τραγουδά στ' αυτιά μου μια φωνή γλυκειά,/ Και μια βελανιδιά που ζει αιώνια,/ Θροΐζοντας να μου κρατάει συντροφιά.   Μιχαήλ Λέρμοντωφ

                                                   Σταυρούλα Πετροπουλέα (Λούκαινα)

Να πεθάνεις όπως οι διψασμένοι οι κορυδαλλοί/ στο δρόμο τους προς τον αντικατοπτρισμό

Ή όπως τ' ορτύκι/ μόλις που επέρασε την θάλασσα/ στους πρώτους θάμνους/ γιατί άλλη δεν έχει θέληση/ πιο πέρα να πετάξει

                                                                    Πέτρος Σαξιώνης

Μα να μη ζήσεις κλαίγοντας/ σαν τυφλωμένη καρδερίνα.  Τζιουζέπε Ουνγκαρέττι

                                                     Μαρία συζ. Γιάννη Ανδροβιτσανέα

Αύριο την αυγή, την ώρα που η χώρα ντύνεται λευκή,/ Θα φύγω. Βλέπεις το ξέρω πως με περιμένεις./ Θα πορευτώ μέσ' από δάση και βουνά,/ δεν μπορώ πια να μένω από σένα μακριά.

                                                           Πέτρος Αριστ. Πετροπουλέας

Θα προχωρώ τα μάτια στις δικές μου σκέψεις καρφωμένα,/ Χωρίς τίποτε να βλέπω πουθενά, χωρίς ν' ακούω θόρυβο κανένα,/ Άγνωστος, μόνος, πλάτες σκυμμένες, τα χέρια σταυρωμένα,/ Θλιμμένος, και η μέρα νύχτα γιναμένη για μένα.

                                                          Χρήστος Πούλου Κατσαρέας

Δεν θα κοιτώ ούτε το χρυσάφι του απογεύματος που πέφτει,/ Ούτε τα πλοία που κατηφορίζουν στο Αρφλέρ με φουσκωμένα τα πανιά,/ Κι όταν θα φτάσω, θ' αποθέσω στον τάφο σου  επάνω/ ΄Ενα μπουκέτο πράσινα πουρνάρια και ρείκια ολάνθιστα πολλά.    Βίκτωρ Ουγκώ




Τα ποιήματα είναι από το βιβλίο του Χρίστου Γούδη "Τα ωραιότερα ποιήματα του κόσμου"

ΕΙΣ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ 16ον

Στο ριζοβούνι η ελιά στο κορφοβούνι ο πεύκος/ χρόνους πολλούς γνωρίζονται και ανεμοχαιρετιούνται./ Ένα πρωί λέει η ελιά στον πεύκο το λεβέντη:/ "Πεύκο κρίμα στο μπόι σου κρίμα και στη θωριά σου,/ και νάσαι δέντρο άκαρπο  κι ανώφελο στον κόσμο"

Σώπα γριά κουφιοδοντού ζαβή και κοκκαλιάρα/ όπου σε δέρνει ο άνθρωπος και τον καρπό του δίνεις.../ Εγώ 'μαι λεβεντόκορμος παλικαράς βουνήσιος!/ Στον ίσκιο μου ο¨αρματωλός ξεχνάει τα βάσανα του,/ κι όταν μολύβι δολερό του πάρει τη ζωή του,/ εγώ γι' αυτόν μοιρολογώ και βαριαναστενάζω!"

"Αν τον μοιρολογάς εσύ, εγώ 'μαι αυτή που δίνει/ λαδάκι στη μανούλα του καντήλι να τ' ανάψει,/ καντήλι ασημοκάντηλο στης Παναγιάς τη χάρη,/ να λιώσει το κορμάκι του ν'αναπαυθεί η ψυχή του!..."/ Το λόγο τέλειωσε η ελιά κι ο πεύκος δεν της κραίνει/ γέρνει κατά το μέρος της κι έτσι γερμένος μένει.   Δημήτρης Καμπούρογλου

                                                        Λούλα σύζ. Νίκωνος Αρκουδέα

Πήγα στης Άρνης τα βουνά στης Άρνης τα λαγκάδια,/ π' αρνιέται η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα,/ π' αρνιούνται και τ' αντρόγενα και πια δεν συναντιούνται.   Δημοτικό

                                                      Γεώργιος Παν. Πετροπουλέας

Βούλα Νικολαρέα

Επέθανε, την έκλαψε μια ανεμώνη/ και τη σαβάνωσε το άσπρο γιασεμί.  Τίμος Μωραϊτίνης

                                                         Πέτρος Αριστ. Πετροπουλέας

                                                                    Πέτρος Σαξώνης

Να πέθαινα τέτοια βραδιά.../ Στο μακρινό να πήγαινα ανθονήσι/ μ' ένα φιλί του μπάτη υστερνό/ νάγραφε τ' όνομα μου η αμμουδιά.να κύλαγε το κύμα να το σβήσει ....Τίμος Μωραϊτίνης

                                                     Κατερίνα Η. Κατσαρέα-Λορέντζου

                                                                 Δημήτριος Λορέντζος


Βύθισε με και μένα / στο ίδιο σκότος/ να μην ακούω τις σάλπιγγες/ των κραυγών σου/ που μετρούν τους ατέλειωτους τάφους.  Γιάννης Ρίτσος
                                                       

                                         Θάνος Λυμπερόπουλο (γιός Σοφίας Γ. Κατσαρέα)
 

                                                           Ανθούλα Π. Πετροπουλέα

Αδελφή μου, σούχα τάξει/ να σου φέρω το αθάνατο νερό./Σούχα τάξει να ρίξω τον ήλιο στην ποδιά σου.   Γιάννης Ρίτσος

                                                 Αικατ. Α. Μωρακέα-Σταυριανοπούλου

                                                          Μαρία Δραγωνέα (Γιαννού)
Και τώρα ψάχνω για να βρω/ τρόπο να πω ένα μοιρολόι/ απ' τον καημό μου πιο πικρό/τον πιο πικρό κι απ' την αλόη.  Φώτης Αγγουλές

                                                Ντίνα σύζυγος  Κωνσταντίνου Μωρακέα

Αχ! του θανάτου η πληγή,/ ποιος θα τη γιάνει; Μαύρη Γη/ σκεπάζει το κορμί σου. Φώτης Αγγουλές

ΕΙΣ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ 15ο

                                                              ΝΑ ΜΕ ΘΥΜΑΣΑΙ

Να με θυμάσαι όταν θα έχω φύγει μακριά,/ Θα έχω φύγει για πολύ μακριά, στη χώρα της σιωπής./ Όταν πια να με κρατήσεις από το χέρι δεν θα μπορείς,/Ούτε κι εγώ που, παρά την προσπάθεια μου να γυρίσω, δεν θα 'μαι εκεί.

Να με θυμάσαι όταν δεν θα μου λες πια, μέρα με τη μέρα/ Για το μέλλον μας που είχες σχεδιάσει:/ Μόνο να με θυμάσαι καταλαβαίνεις/ Θα 'ναι πολύ αργά για προσευχές ή συμβουλές να μου παράσχεις.

Όμως, ακόμα κι αν συμβεί για λίγο να με ξεχάσεις/ Κι ύστερα πάλι να με θυμηθείς, μην λυπηθείς:/ Γιατί αν το σκοτάδι κι η φθορά αφήσουν/ Ένα κάποιο ίχνος απ΄τις σκέψεις που είχα κάποτε εγώ,/ Θα ΄ταν χίλιες φορές καλύτερα να ξεχάσεις και να χαμογελάς/ Παρά να πρέπει να θυμάσαι και μες στη θλίψη να κολυμπάς.

                                                                                                         Κριστίνα Ροσσέττι

                                                           Πέτρος Αρ. Πετροπουλέας

Στα νιάτα του εδιάβηκε/ Καταμεσής του δρόμου/ Κάτω από δέντρα όμορφα/ Μες στ' άγρια βαλτοτόπια/ Το τέλος του άπιαστου ονείρου προσπάθησε να πιάσει.  Λούϊς ΜακΝις

                                                          Σταυρούλα Κατσαρέα (Λιού)

Στης Φλάνδρας τους αγρούς φυτρώνουν παπαρούνες/ Ανάμεσα από σταυρούς, σ' ατέλειωτες σειρές,/ Για να σημαίνουνε τα μνήματα μας. Και στα ουράνια/ Οι κορυδαλλοί, πετούν ακόμα θαρραλέα τραγουδώντας,/ Μόλις και μετά βίας ακουόμενοι ανάμεσα στις κανονιές.    Τζων ΜακΚραί

                                                               Λάμπρος Ν. Δραγωνέας

Είμαστε οι Νεκροί. Πριν λίγες μέρες/ Ζούσαμε, νοιώθαμε την αυγή, βλέπαμε το ηλιοβασίλεμα να λάμπει,/ Μας αγαπούσαν κι αγαπούσαμε, και τώρα εδώ βρισκόμαστε/ Στης Φλάνδρας τους αγρούς/


                                                                                                        Τζων ΜακΚραί

                                 Ανθούλα Π. Πετροπουλέα, Σοφία σύζ. Σαρ. Ανδροβιτσανέα

Δεν θα δω τις σκιές,/ Δεν θα νοιώσω τη βροχή./ Δεν θ' αφουγραστώ τ' αηδόνι/ Να τραγουδά, λες κι ο πόνος το ζώνει:/ Και βλέποντας όνειρα στο ημίφως/ Που δεν έχει ούτε ανατολή ούτε δύση,/ Με χαρά τις μνήμες μου μπορεί να συγκρατήσω, Όπως επίσης με χαρά και να τις λησμονήσω.                          Κριστίνα  Ροσσέττι    

                                            Λυμπερόπουλος Θάνος (γιός Σοφίας  Γ. Κατσαρέα)

Όταν πεθάνω αγάπη μου ακριβή,/ Μην τραγουδήσεις θλιμμένο τραγούδι για μένα./ Και μη φυτέψεις ρόδα στο κεφάλι μου,/ Ούτε κυπαρίσσια για σκιά φτιαγμένα./ Ας είναι τα πράσινα χόρτα επάνω μου/ Με βροχές και σταγόνες δροσιάς υγραμένες./ Κι όποτε θες, τη μνήμη μου μπορείς να συγκρατήσεις,/ Κι αν δεν τη θες, να τηνε λησμονήσεις.  Κριστίνα Ροσσέττι

                                                         Αλεξ. σύζ. Δημ. Πετροπουλέα

                                                                      ΜΟΥΣΙΚΗ

Η μουσική, όταν κάποιες βελούδινες ψυχές πεθαίνουν,/Δονείται μες στη μνήμη.../ Οι ευωδιές, όταν κάποιες γλυκειές βιολέτες αρρωσταίνουν,/Ζουν μες στις αισθήσεις που αναζωογονούν. ....

                                                         Δημήτριος Γ. Πετροπουλέας

...Φύλλα από τριαντάφυλλο όταν το τριαντάφυλλο δεν έχει πια ζωή,/δεν έχει πια ζωή,/ Στοιβάζονται για του αγαπημένου το κρεβάτι./ Έτσι και οι σκέψεις σου, όταν θα είσα παρελθόν,/ Μόνο η αγάπη θα συνεχίζει τον ύπνο της τον ελαφρόν.  Πέρσυ Μπυς Σέλλεϋ

                                       παπα-Παναγιώτης Πετροπουλέας, Ανδρέας Στρατέας

Και στης χώρας ήρθα/ Τα τελευταία όρια-/ Και πια δεν μπορώ,/ Παρά να πεθάνω με χαρά,/ Γιατί μές απ' τη μαγεία/ αυτού του Ισχυρού,/ που μ' εδίδαξε παιδί,/ Εκεί στην άκρη του ατέλειωτου ουρανού,/ Η αχτίδα μετεωρίζεται παντού.   Άλφρεντ Τέννυσον

                                                           Γιώργος Π. Πετροπουλέας

Λυκόφως κι ήχος καμπάνας το δειλινό,/ Κι ύστερα το σκοτάδι!/ Κι είθε να μην υπάρχει λύπη στον αποχαιρετισμό,/ καθώς εγώ μπαρκάρω για τον Άδη.  Άλφρεντ Τέννυσον

                                                     Σταυρούλα Πετροπουλέα (Πόταινα)

Τα δάση είναι βαθειά και ζοφερά και τ' αγαπώ,/ Όμως έχω πολλά υποσχεθεί να κάνω,/ Και χίλια μίλια να διαβώ πριν κοιμηθώ,/ Και χίλια μίλια να διαβώ πριν να πεθάνω.  Ρόμπερτ Φροστ

                                                 Γλυκερία (Λέλα) Πετροπουλέα-Δημαγγέλου

Σηκώθηκα και ντύθηκα/ και βγήκα έξω και απλώθηκα/ Τότε πέθανα και θάφτηκα/ σ' ένα φέρετρο μέσα στο μνήμα,/ Άνθρωπε-/ Παρ' όλα αυτά το κάθε τι είναι τέλειο,/ Γιατί είναι κενό,/ Γιατί είναι τέλειο στην κενότητα του,/ Γιατί ούτε καν συμβαίνει.   Τζακ Κέρουακ

                                                      Κυριακώ Πετροπουλέα (παπαδιά)

Χαιρέτα και πρόσεχε τους νεκρούς που θα μιλούν για τη ζωή/ μέχρι να γίνει κυανό τι πρόσωπό σου. Και δεν θα καταλάβεις τι συμβαίνει,/ δεν θα είναι κυανοί, δεν θα έχουν δάκρυα στα μάτια,/ θα φαίνονται σε σένα τόσο πιο πολύ γεμάτοι από ζωή/ απ' ότι οι υπόλοιποι από μας, και θα ρωτάνε τόσα πολλά ....  Τσαρλς Όλσον

                                                            Ελπίδα Κατσαρέα-Σαξιώνη

Δες, το ανάλαφρο γρασίδι βλάστησε για να σε αναπαύσει,/Σε φίλησε με μύριες γλώσσες χλοερές.
 Έζρα  Πάουντ

                                                               Δημήτριος Λορέντζος
Χτυπώ τα τύμπανα για τους νεκρούς,/ Φυσώ γι' αυτούς μεσ' απ' τα στόμια των πνευστών όσο πιο εύθυμα και δυνατά μπορώ.  Γουώλτ Γουΐτμαν

                                                      Κατερίνα Η. Κατσαρέα-Λορέντζου

                  Ποιός θα ξέρει για μας σtα χρόνια που θα έλθουν.  Ουΐλιαμ Κάρλος Ουΐλιαμς

                                                              Χρήστος Η. Κατσαρέας
                                                     
                                                                ΟΝΕΙΡΟ  ΘΑΝΑΤΟΥ
Όνειρο/ Όνειρο μες στη νύχτα/ Όνειρο μες στη νύχτα πριν από το θάνατο/ Όνειρο μες στη νύχτα πριν από το θάνατο του κόσμου/ Ενός κόσμου γεμάτου άγχος πριν απ' το όνειρο

                                                        Τούλα σύζ. Χρήστου Κατσαρέα

Άγχος/ Άγχος πριν απ' το όνειρο/ Άγχος ενός κόσμου πριν απ΄ το όνειρο του θανάτου/ Πριν απ' το όνειρο του θανάτου μες στην νύχτα.  ΄Εριχ Φρηντ

                                                  Ανδρονίκη σύζ. Χρήστου Π. Νικολαρέα

Ήρθες, κι έφυγες μ' ένα αχνάρι απαλό,/ Διαβατάρης επισκέπτης σ' αυτή τη χώρα γη,/ Από που; Για πού; Μόνο ξέρω να πω:/ Απ' το χέρι του Θεού στου Θεού τη σκεπή.   Λούντβιχ  Ούλαντ

                               Ιωάννα Καραμπατέα (μητέρα Μπάμπη και Παναγιώτη Μωρακέα)



                                                                ΑΝΤΙΟ ΦΙΛΕ ΜΟΥ

Αντίο φίλε μου, αντίο/καλέ μου φίλε πολύ πονώ./ μα ο μοιραίος χωρισμός μας/ προδιαγράφει τον μελλούμενο απαντημό.

Αντίο φίλε μου χωρίς θλιμένα λόγια,/χωρίς ν' αγκαλιασθούμε και να συνοφρυωθείς,-/ Σ' τούτη τη ζωή δεν είναι νέο να πεθαίνεις,/ ούτε και είναι νέο να τη ζεις.  Σεργκέϊ Εσένιν




Σημ.:  Τα κείμενα είναι από το βιβλίο του  του Χρίστου Γούδη "Τα ωραιότερα ποιήματα του Κόσμου"

ΕΙΣ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ 14ο

                                                       ΕΙΣ ΜΝΓΜΟΑΥΝΟΝ    14ο                

Καλώς ναρθεί σαν έρθ' η στερνή ώρα/ τα μάτια μου για πάντα να μου κλείσει/ κι όπια νάναι, ή τώρα ή και ν' αργήσει,/ φτάνει να μην έρθει σαν άγρια μπόρα.    Ιωάννης Γρυπάρης

                                                                  Ντίνα Π. Νικολαρέα
Μανούλα - είπαν τα χείλη τους να ειπούν - και το καντήλι/ έτριξε, έσβησε και η φωνή στο άσπρο βαμβάκι εδιάβη./ Μπήκε η ψυχή στα καθρεπτάκια στα εικονίσματα/ κι είπαν: -Το καντηλάκι απόψε ποιός ανάβει;  Σπήλιος Πασαγιάννης
                                                             

                                                               Διακουμής Αρκουδέας

 Παναγιώτα Αρκουδέα (Διακουμού

... λες και θανάτου αγέρι πνέει εδώ γύρω,/ λες κοιμητήρι κι έγινε το περιβόλι/ κι είναι σα νεκρολίβανα τα κρίνα/ κι είναι σα νεκροστέφανα τα ρόδα.  Κώστας Χατζόπουλος

                            Γιαννούλα Κουρέα-Βασιλική Νικολαρέα (αδελφές το γένος Κατσαρέα)

                                                            Σταυρούλα Η. Κατσαρέα

                     Κάπου ένας ίσκιος σέρνεται,/ βογγάει ένα κυπαρίσσι  Κώστας Χατζόπουλος

Σωτήρης Ν. Νικολαρέας

Σοφία και Δημήτριος Νικολαρέας

Στον κάτω κόσμο οι πεθαμένοι,/ σαν είδαν έξαφνα να μπαίνει/ ο ξανθός ήλιος ως εκεί,/ να τους φωτά το αιώνιο βράδυ/ του χάρου βόγγιξαν ομάδι: -Σαν τι κακό περνά απ' τη γη;  

                                                                   Φάνης Αρκουδέας

Κι απολογήθη: Μη ρωτάτε! μονάχα παρα μέσα μπάτε/ να μου κρυφτούν οι ζωντανοί!/ Τόπο! και μ' έπνιξε το κλάμα, στον πάνω κόσμο ως είδα -θάμα-/ τον Ήλιο Χάρος να γενεί. Άγγελος Σημηριώτης

                                                                  Βγένω  Μωρακέα

Πότα Μωρακέα

Απόψε πέρασαν βουβά τα νεκρωμένα χέρια/ πάνω απ' το παλιό μας κεροστάσι,/ κάποιο θλιμένο λείψανο ήρθε με νεκροκέρια/ κι έστησε φάντασμα θολό μια προσευχή στο εικονστάσι.  Σπήλιος Πασαγιάννης

Μαρία, Αγγελική και Ανδρέας Λ. Πετροπουλέας

                                                    Πολωνία (Απολωνία) Πετροπουλέα (Γιώργαινα)

Και το κουδούνι της παλιάς μας θύρας έκραξε,/ κι ήταν ο θρήνος σα νεκρώσιμη καμπάνα/ λαχτάρα σαν το φύλλο έτρεμαν τα παιδάκια σου/ κι αράδα κάτω από το κάδρο σου φώναζαν κλαίγοντας, Μάνα!   Σπήλιος Πασαγιάννης

                                                Παναγιώτα και Ανδρέας Γ. Πετροπουλέας

Γεώργιος Α. Πετροπουλέας

Πήρεν η θλίψη τ' άσβηστο καντήλι απόψε βράδυ/ τ' ηρθεν η αλησμόνητη μορφή στα καθρεπτάκια./ Τα χέρια εσίμωσαν νεκρά με το κρυφό του χάδι/ και ξύπνησαν τ' ολόγλυκα  κοιμώμενα παιδάκια.  Σπήλιος Πασαγιάννης

                                                              Βούλα Γ. Πετροπουλέα

Ντίνος Νικ. Μωρακέας

Και πίσω από τον τοίχο  τούτο αποκοιμήθηκε ο πατέρας. Γιατί θλιμένες οι γειτόνισες έφεραν τα μυρωδικά;   Σπήλιος Πασαγιάννης

Πέτρος Δραγωνέας, Παναγιώτης και Σταύρος Ανδροβιτσανέας

Βούλα Α. Πετροπουλέα-Φιαμέγκου

Ω ποιάς πίκρας στιγμές!/ Ω τι νύχτα θλιβερή!/ ΄Ολα τα όμορφα πεθαίνουν!/ Και δεν έχουν πια τα μάτια δάκρυα./ Τώρα ο πόνος σπαραγμός του νού.   Ηλίας Βουτερίδης

Ανθούλα Π. Πετροπουλέα