ΜΑΖΙ ΤΑ ΦΑΓΑΜΕ

Το σούβλισμα του αρνιού το Πάσχα δεν συνηθιζόταν μέχρι πριν από λίγα χρόνια στην Πολιάνα, αλλά και στην ευρύτερη περιοχή της Μάνης. Ανήμερα την Κυριακή του Πάσχα άναβαν οι φούρνοι για να ψηθούν οι ντόπιες τυρόπιττες οι γαλατόπιττες και τα κουλούρια. Η Λαμπρή γιορταζόταν την επόμενη,τη Δευτέρα της Διακαινησίμου.

Τι οδήγησε λοιπόν τους Πολιανίτες να υιοθετήσουν το έθιμο; Μπορεί να είναι λίγο η μόδα: " Όλη η Ελλάδα σουβλίζει αρνί το Πάσχα." Όμως το γεγονός ότι το σούβλισμα γίνεται από όλους μαζί στον ίδιο χώρο, αποδεικνύει ότι κάποια ανάγκη οδήγησε σε αυτό. Η ανάγκη να βρεθούν, αυτή τη Μεγάλη Γιορτή, όλοι μαζί. Να χαρούν μαζί, να γλεντήσουν μαζί. Αν λάβει μάλιστα κανείς υπόψη του, ότι τον τελευταίο καιρό οι οικογένειες του χωριού είναι λιγότερες και μικρότερες, δικαιολογείται η ανάγκη της συνένωσης, της συνδιασκέδασης.
Τι έγινε λοιπόν την ημέρα της Λαμπρής στην Πολιάνα; Η Ανάσταση είχε γίνει πολύ νωρίς το προηγούμενο βράδυ. (Ένας ιερέας για τρία χωριά!)

Ήταν εύκολο λοιπόν το ξύπνημα πρωί-πρωί. Κίνηση, "φασαρία",ετοιμασίες στην φιλόξενη αυλή του Σχολείου.

Οι εθελοντές - αλλά και γνώστες της ψηστικής τέχνης - άναψαν τα κάρβουνα και έστησαν στη σειρά

οβελίες και κοκορέτσια. Γρήγορα η μυρωδιά σκορπίστηκε. Και γρήγορα άρχισαν να μαζεύονται οι χωριανοί με τους φίλους, τους κουμπάρους και τους συμπεθέρους. Και παιδιά όλων των ηλικιών.

Έφεραν σαλάτες, πολιανίτικες τυρόπιττες, γαλατόπιττες. Απλώθηκαν τα τραπέζια κάτω από τα πεύκα,σχηματίστηκαν μεγάλες παρέες, που η μιά ακουμπούσε στην άλλη και σε λίγο ενώθηκαν όλες σε μια παρέα.

Και ενώ η παραδοσιακή μουσική ακουγόταν δυνατά,είχαν αρχίσει τα τσιμπολογήματα και άδειαζαν γρήγορα οι κανάτες με το κρασί. Γιατί ο Σύλλογος των Πολιανιτών είχε φροντίσει, εκτός από τα αρνιά, και το άφθονο κρασί.

Δεν άργησαν και οι δίσκοι με το ψητό: καλοψημένο, νόστιμο, άφθονο! Οι δίσκοι πήγαν και ήρθαν πάλι και πάλι.

Και οι κανάτες γέμιζαν και άδειαζαν, και οι γλώσσες λύθηκαν και οι ευχές ακούγονταν συνέχεια πλούσιες και θερμές.

Ήταν ώρα για χορό. Εκεί που τα χέρια σφίγγονται και οι καρδιές πλησιάζουν ακόμη πιο πολύ. Οι περισσότεροι πέρασαν από την "πίστα". Έδωσαν εξετάσεις - και πέρασαν με άριστα - κάποια νέα παιδιά στους παραδοσιακούς χωρούς.

Ο ήλιος είχε αρχίσει πια να γέρνει προς την θάλασσα, όταν κίνησαν σιγά - σιγά να φεύγουν οι πρώτοι. Και όταν κάπια στιγμή η αυλή του Σχολείου άδειασε, οι χωριανοί ήταν με την ψυχή γεμάτη. Ήταν ευχαρισημένοι. Είχν περάσει καλά. Είχαν γιορτάσει Μαζί.

Γεωργία Χειλάκου - Μωρακέα